Bir Ben Kadar Sen.

Hisleri kaybettim bi çaldırsana bulayım.

Ne zaman bu kadar hissizlestim ? Cok sorar oldum kendime bunu. Bi o kadar da cevapsız bıraktım. Sanırım korkuyorum duyacağım cevaptan, belki kaçmak benimkisi. Ve demek ki neymiş herkesi kaçmakla suçlayan insan da kaçıyormuş, kendinden bile.
Yalnız kaldıkça cok düşünür oluyorum bazen içim kararıyor. Özlüyorum kendimi herkesten daha fazla. Insanlara işkence ediyormuşum gibi ama napayım durduramıyorum kendimi. Bir öfke var içimde kimseye ait olmayan. Aslında belki tek kişiye ait bir öfke olsaydı adını koyardım bu boşluğun. Bi de bakma bu kadar melankoli konuştuğuma çok güler güldürürüm. Ama işte gece olunca herkes gibi beni de bir hüzün sarıyor. Oysa karanlığa bile alışmıştım. Değiştiğimi düşünüyordum ya hani nalet bir insan olduğumu söylüyordum. Farkettim de pek değişmemişim. Sadece insanlara bakış açım değişmiş. Çokça mesafe girmiş insanlarla arama. Peki bu yanlış mı ? Bence hayır. Çünkü artık kimseye inanma gücüm yok ve bu da beni daha güçlü kılıyor. Ne güzel. Beni benden başkası üzemez artık! Bu da benim bana hediyem olsun. Biliyor musun aslında isterdim bu hediyeyi tersine çevirecek birini tanımayı. Güzel olmaz mıydı sence de.. Herkes adına bir insana inansam. Cok dimi bu benim gibi biri için cook büyük istek.. Kötü biri miyim ben? Oysa ben kendimi hiç öyle biri gibi hissetmedim. Çokça üzgün hissettim en mutlu anda bile sonunu düşünerek çürüttüm her bir saniyeye. Ben herşeyin kötüsüne hazırdım ama kötü kalmaya değil.