Belki durduğumuz yanlış limanlar yordu bizi. Geçici mutluluklar da geçmeyen yaralarımızı bir kaç saniyeliğine unuttuk veya daha cok anımsadık.. Oysa kendimiz de belli inançlara sahiptik. Unuttuğumuza atlattığımıza dair inançlardı bunlar.
Oysa cevap basitti canımız bu kadar yanmışken bu acıya bu kadar alışmışken kim kapatırdı yaralarımızı..
Ondan sonrasını bile ona benzetmeye çalışırken ne kadar doğru unuttuğumuz ? Oysa kimse kızmasın bize bizde üzülmeyi haketmedik. Kimseyi de üzmedik üzüldüğümüz kadar. İşin özü özledim. Sıralı bahaneler saçmalığından kaçmam gerek. Gerçek bu özledim ama alıştım da yokluğuna. Varlığıyla bile doldurulamayacak kocaman bir boşluk var. Bir de o karnımda ki sızı geçmedi. O ince sızı. Aklımı kontrole almaya çalışan. Aşılacak cok sey var ama hiç biri olmuyor. Olmayınca da olmuyor. Kısaca hiç birşey mümkün değil bende kendimi yormamalıyım. Uyumalıyım Rüyam da geçmesi gereken cok sorunum var. Ve orada daha gerçeksin. Daha yaşanmaya değer.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Ben Kadar Sen.
ChickLitBunu okuyan herhangi biri Merhaba. Suan hikayenin gidişatını nasıl sağlayacağımı bilmiyorum ama yardım edeceğine eminim bana :) seninle hayal kırıklıklarımı, hayallerimi, korkularımı paylaşıcam tabi kaçı ne kadar senin umrunda olur bilmiyorum ama um...
