Euphony Series 1: Enchanted (Completed)

PROLOGUE

HER P.O.V.

MY life is very simple unlike my classmates, I'm just no one, an outcast. I ain't filthy rich like Sxiandra. I ain't fabulous like Kiara. I ain't fierce like Arjelyn. I ain't cute and full of charms like Secret. I ain't strong and brave Tober. And I ain't angelic just like Selenn. I am just...Tessia, a plain and simple girl that came from a poor family.

I envy them.

Naiiinggit ako sa kanila dahil nakukuha nila ang mga gusto nila pero hindi ibig sabihin no'n ay gusto kong maging kagaya nila. Masaya ako kahit mahirap lang kami.

Sometimes being rich is such a pain in the ass, especially those brats and assholes who're bragging about their money.

Nakukuha nga nila ang gusto nila pero wala naman silang kalayaang magdesisyon ng kagustuhan nila.

So yeah...I like to be rich but I hate the idea of it.

Monday morning and it's already boring. Anong oras na pero hindi pa rin dumadating ang adviser namin. She's almost twenty minutes late.

Bakit gano'n? Kapag estudyante ang nale-late, may parusa? Pero kapag guro ay wala? So unfair. Walang equality.

I pouted my lips while playing with my hair.

Parang 'di naman sila nag-Grade 7 niyan mga, bhie. Charot.

I roamed my eyes in the four corners of our classroom. Napairap na lang ako dahil sa kaguluhan ng mga classmates ko.

'Langya, ang ingay. Akala mo mga nakawala sa hawla.

Kinalkal ko ang bag ko at kinuha ang librong hiniram namin ni Selenn kanina sa Library. I grabbed my eyeglass and put it on. Akmang bubuksan ko na ang libro nang may mapansin akong kulang. Wala sa sariling napanguso ako.

Music. I need music.

Music has two purposes for me while reading. First, for a better reading experience, of course. Music makes me calm. I found peace in music. Second, iwas distraction.

"Punyeta, ang ingay niyo!" I groaned in annoyance. Gaya ng dati, no one care. Para lang akong isang hangin...that no one can see.

Nakaismid ko silang pinanood bago dinukot sa bulsa ng aking palda ang cellphone at earpods na pinaglumaan ng Ate ko saka isinalpak ito sa aking tenga. Muli pa akong napairap bago nagpatuloy sa pagbabasa.

Mga walang kwentang nilalang.

Title at story description pa lang ng libro ay napangiti na ako.

A Walk To Remember.

They say that this book is tragic, but for me, it's not. If you could understand the ending of the story, mare-realize mo na both of them ended in a good way. Jamie died, yes but Landon became a better man because of her.

Mahirap ipaliwanag sa iba dahil bawat tao ay mayroong sariling pananaw. Madalas kasi ang ibang tao ay nakapokus sa mga karakter at kung ano ang magiging ending nila, hindi sa mga lessons na maaari mong matutunan.

"You have to promise that you won't fall in love with me." I read the quote aloud. "Ouch...that must've hurt." I whispered.

Hindi ko namalayan na nasisiyahan na pala ako sa pagbabasa. Too late to realize that our adviser was beside me. Hinablot niya sa akin ang librong binabasa ko.

"Ma'am!" Gulat kong sabi sabay tayo.

"Ms. Tuzon, anong sinabi ko noon? 'Di ba nabanggit at pinaalala ko naman noon sa inyo na once na pumasok ang guro, kailangan nakatago na ang mga pinagkakaabalahan niyo." Istriktang saad niya.