12 Νοέμβρη: Η νύχτα του έρωτα

2ο

Έχουν περάσει έξι μήνες και η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά. Επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο... 12 Νοέμβρη κάθε μήνα συναντιόμαστε στο diamond hotel και μιλάνε μόνο τα σώματα μας, χωρίς να με ξέρει, χωρίς να τον ξέρω. Δεν έχω βέβαια και επιλογή... Σηκώνεται νωρίς το πρωί και φεύγει πριν ξυπνήσω. Φοβάμαι τον εαυτό μου όμως, δένομαι συναισθηματικα μαζί του και όλο αυτό θα με οδηγήσει σίγουρα σε φριχτά λάθη...
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας μου κανουν σχέσεις, ερωτεύονται, αγαπιούνται... Ενώ εγώ το μόνο που κάνω είναι να έρχομαι σε σαρκική επαφή με κάποιον που ούτε καν γνωρίζω, επειδή νομίζω ότι με ολοκληρώνει.
Βασικά, νομίζω ή με ολοκληρώνει?

Τι κάθομαι και σκέφτομαι όμως... Σήμερα αρραβωνιάζεται η αδερφη μου και θα γνωρίσω επιτέλους τον γαμπρό! Βέβαια η αδερφη μου, μου έχει μιλήσει άπειρες φορές για τον μέλλοντα συζυγό της που νιώθω σαν να τον ξέρω.
Πρέπει να φυγω και νωρίς σήμερα από την σχολή για να προλάβω τον αρραβώνα, γιατί αν τον χάσω βλέπω την αδερφη μου να με σκοτώνει..

Είμαι στον δρόμο και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο που οδηγάει τόσο αργά. Εδώ και 20 λεπτά προσπαθώ να γυρίσω σπίτι με το αυτοκίνητο μου αλλά δεν το βλέπω στο σύντομο μέλλον με αυτή την κίνηση!

Αφού, λοιπόν, έχουν περάσει 35 λεπτά, εχω φτάσει επιτέλους σπίτι μου και ανοίγω την πόρτα για να μπω. Αλίμονο βέβαια αν δεν με τρόμαζε η αδερφη μου..

Αμαλία: πάλι τρόμαξες ρε μικρό?

Ερμιόνη: γεια σου και σε εσένα Αμαλία.

Αμαλία: γεια σου αδερφούλα! Έλα, έλα να γνωρίσεις τον άντρα μου, μου είπε.

Ερμιόνη: αφού δεν έχετε παντρευτεί ακόμη, της είπα.

Αμαλία: όπως το είπες, ακόμη! Άντε έλα, λέει και με τράβηξε στο σαλόνι.

Μπαίνω στο σαλόνι και αυτό που αντικρίζω μου κόβει την ανάσα!
Ο άντρας που συναντιέμαι ερωτικά εδώ και 6 μήνες, είναι ο μελλοντικός σύζυγος της αδερφής μου. Δεν ξέρω πόση αηδία νιώθω με τον εαυτό μου αυτή την στιγμή... Ο εξευτελισμός είναι όλος δικός μου... Πόσο άθλια είμαι Χριστέ μου για να κάνω αυτό το κακό στην αδερφη μου. Που να ήξερα όμως κιόλας, τι επρόκειτο να μου φέρει η ζωή...

Αμαλία: λοιπόν Ιάκωβε, από εδώ η αδερφή μου η Ερμιόνη, Ερμιόνη από εδώ ο Ιάκωβος, είπε η αδερφή μου.

Ιάκωβος: χάρηκα, μου λέει και δίνει το χέρι του.

Ερμιόνη: παρομοίως, λέω και εγώ και δίνω το δικό μου χέρι.
Αχ Χριστέ μου, που να ξέρατε..
Μπορεί όλοι οι άλλοι να βλέπουν αυτή τη στιγμή μια απλή χειραψία, εγώ και εκείνος όμως βλέπουμε πολλά περισσότερα.

Σε όλη την διάρκεια του φαγητού κοίταζε μόνο εμένα, κάτι το οποίο μου δημιουργούσε τρομερή αμηχανία, κάνοντάς με να νιώσω όχι μόνο ντροπή αλλά και άβολα.
Δεν ξέρω τι να κάνω, άυριο είναι πάλι 12 του μήνα και για την ακρίβεια 12 Μαΐου. Θεωρητικά πρέπει να πάω, πάντα παω, πρακτικά με τι τσίπα? Μου έχει απομείνει τίποτα?..
Είναι όμως κάτι που πραγματικά δεν το επιδιώκουμε... Συμβαίνει απλά. Όσες φορές και να προσπαθησα να το σταματήσω και να μην πάω, ο δρόμος μου πάντα με έβγαζε στο diamond hotel! Πάντα!
Δεν υπάρχει όμως άλλη καθυστέρηση, αυτό πρέπει να σταματήσει οπωσδήποτε! Άυριο κιόλας!

Επόμενη μέρα:

Σήμερα η μέρα πέρασε πολύ αδιάφορα στην σχολή γιατί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το τι θα πω σε λίγο στον Ιάκωβο ή το τι θα μου πει εκείνος...
Το μόνο που ελπίζω είναι να έχει ενσυναίσθηση της κατάστασης για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Χειρότερα απ'οτι είναι.

Εχω φτάσει λοιπόν έξω από το δωμάτιο 8 όπως κάθε φορά και μου ανοίγει την πόρτα χωρίς να την χτυπήσω. Τελείωσαν όλα, δεν χάνω χρόνο.

Ερμιόνη: ό,τι είχαμε όλο αυτό τον καιρό, σταματάει εδώ. Τέλος.

Πως σας φάνηκε το 2ο κεφάλαιο?
Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου!

Τα λέμε στο επόμενο! ❤