12 Νοέμβρη: Η νύχτα του έρωτα

18ο

Είμαστε στο δρόμο για το σπίτι και σε όλη την διαδρομή δεν μου μιλάει σχεδόν καθόλου. Μάλλον φταίνε οι ορμόνες...
Γενικά από την ώρα που την είδα, είναι λίγο περίεργη. Πόσο επηρεάζει η εγκυμοσύνη τις γυναίκες...

Ερμιόνη: φτάσαμε, της λέω όταν παρκάρω.

Αμαλία: σε ευχαριστώ πολύ.

Ερμιόνη: τι ευχαριστείς ρε? Θα σε άφηνα εγώ μόνη? Πάντα είμαι και θα είμαι δίπλα σου.

Αμαλία: θες να ανέβεις για ένα κρασί? Ο Ιάκωβος θα αργήσει, μου λέει.

Ερμιόνη: ναι αμέ!

Αμαλία: άντε πάμε, λέει και βγαίνουμε από το αμάξι.

Καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι νιώθω κάπως περίεργα. Όπως και να το κάνεις είναι το σπίτι του Ιακώβου...

Αμαλία: πάω να κάνω ένα ντουζάκι, θα με περιμένεις 15 λεπτά?

Ερμιόνη: ναι καλέ!

Αμαλία: ωραία, άραξε και έρχομαι σε λίγο, μου λέει και μπαίνει στο μπάνιο.

Κάθομαι και παρατηρώ το σπίτι, δεν έχει αλλάξει διακοσμητικά καθόλου, παρόλο που μένει και η Αμαλία εδώ. Κάνω βόλτες περιμετρικά του σπιτιού και παρατηρώ μια πόρτα διαφορετική από τις άλλες. Ως περίεργη που είμαι την πλησιάζω και την ανοίγω. Ιάκωβος... Το δωμάτιο μυρίζει Ιάκωβος! Κλείνω την πόρτα και συνειδητά βρίσκομαι σε ένα μικρό δωμάτιο που μοιάζει με δωμάτιο γραφείου. Πηγαίνω πιο κοντά και αρχίζω να ψάχνω τα συρτάρια. Εντάξει λάθος μου αλλά είναι κάτι που αφορά τον Ιάκωβο και είμαι περίεργη και καλά κάνω κιόλας γιατί το ένα συρτάρι είναι κλειδωμένο... Που θα μπορούσε να είναι το κλειδί άραγε?? Σε κάποιο βάζο από κάτω? Οχι δεν είναι... Μέσα σε κάποιο βιβλίο? Αρχίζω και ξεφυλλίζω τα βιβλία του ένα ένα και βλέπω ένα κλειδί να πέφτει στο χαλί, το πιάνω γρήγορα και ανοίγω το συρτάρι. Περίεργο... Εδώ μέσα έχει δύο κορνίζες γυρισμένες και μια κορδέλα. Την δική μου κορδέλα... Γυρίζω τις φωτογραφίες και αυτό που αντικρίζω με ταράζει πάρα πολύ! Η μια κορνίζα έχει μία δική μου φωτογραφία με ένα φόρεμα που έχω βάλει όλο κι όλο μια φορά στην ζωή μου 4 μήνες πριν τον γνωρίσω. Ενώ η άλλη φωτογραφία είναι μία κοπέλα που δεν γνωρίζω αλλά μοιάζει πάρα πολύ στον Ιάκωβο. Σίγουρα θα είναι κάποια από την οικογένεια του, το θέμα είναι όμως γιατί εγώ και εκείνη? Και πως είναι δυνατόν να έχει αυτή την φωτογραφία μου? Αφού δεν με ήξερε τότε... Πάρα πολύ περίεργο.
Ακούω όμως το νερό να σταματάει και όπως όπως κλείνω και κλειδώνω ξανά το συρτάρι και το βάζω πάλι στην θέση του. Βγαίνω έξω και κάθομαι στον καναπέ περιμένοντας την Αμαλία να βγει.