Szafirowa Gwiazda || Tom I

Rozdział III

Rozdział 3

Na dłoniach mam krew, tak dużo krwi. Jest wszędzie, mam ją na rękach, pod paznokciami, na każdym opuszku palca. Ja się w niej topię. Wpada mi do ust i nie pozwala zaczerpnąć powietrza. Mam ją na rękach, wyraźnie ją czuję, ale jej nie ma. Nie ma jej na podłodzie, nie ma jej nigdzie.

ALE JA JĄ CZUJĘ!

Rozprzestrzenia się po mnie, wchłania się pod moją skórę i powoli staje się częścią mnie.

Moja klatka piersiowa unosi się i opada w szaleńczym tempie. Serce bije mi z prędkością światła. Moje zakrwawione dłonie drżą, a oczy uciekają w różnych kierunkach. Nogi cudem utrzymują na sobie ciężar mojego ciała.

Stoję przy umywalce, o którą się opieram zostawiając na niej krwawe ślady. Odkręcam kurek i zimna woda zaczyna spływać z kranu. Podkładam dłonie pod strumie i wyczekuję, aż krew zacznie mieszać się z cieczą, ale tak się nie dzieje.

Woda jest czysta.
Moje dłonie dalej są we krwi.

Odwracam wzrok, od czystej wody i podnoszę głowę. To właśnie wtedy mój wzrok pada na odbijającą się w lustrze postać.

Kłamstwo.

Przede mną stoi kłamstwo. Właśnie z tego się składa, z kłamstwa, oszustw i przekrętów. W szkle odbijają się szare, kłamliwe oczy.

Tak cholernie kłamliwe.
Tak cholernie fałszywe.
Tak cholernie ich nienawidzę.

Przykładam dłonie do twarzy i wcieram krew w skórę na niej. Ale szkarłat nie zostawia śladów na bladej skórze, on zostaje na rękach.

On już na zawsze tam zostanie.

Zaczynam krzyczeć, tak przeraźliwie krzyczeć. Bo tylko wrzask, daje mi ukojenie. Tylko on pozostawia mnie przy zdrowych zmysłów. Krzyczę pilnując jednocześnie, by nikt nie mógł tego usłyszeć. Ale głucha cisza roztaczająca się wokół mnie nie znika. Dla mniej moje krzyki są niczym. Ona jest spokojna, a krzyk jest wzburzony. Krzyk jest jak kropla w kałuży ciszy, kropla wpada i zaburza spokój tafli, ale nie na długo, zaraz staje się jej spokojną częścią.

Cisza pochłania krzyk.
A śmierć pochłania mnie.      

.ZKZ.