jimin:
bugün yirmi yaşına girdim ben.
ve sözümü tuttum.
son kez yazıyorum sana ve artık ağlamıyorum da
geçmiş artık sadece geçmişte kaldı.
on koca sene geçti lâkin ben hâlâ kurabiye yemiyorum
komik değil mi?
sanırım.
seni unutsam da bunu unutmadım, çilek seviyorum sayende.
yüzün silindi gitti aklımdan.
artık aynı sokakta oturmuyoruz bile ve hatta ben senden sonra babamı da kaybettim. onun acısı bile dindi bir süre sonra
yani işin özü her şey geçiyor hyung
her şey geçiyor da ben niye yine sende buluyorum kendimi?
tek bir fotoğraf bile kalmadı çocukluğumuza ait fakat bir şekilde yolum bu whatsapp kutusuna düşüyor
araya yıllar giriyor
senelercr yazmıyorum fakat sonra yine buraya geliyorum
seni unutsam da unutamıyorum
en son numaranı aramayı denediğimde kaç yaşında olduğumu dahi hatırlamıyorum misal, açan olmamıştı. hattın kullanılmıyordu en son.
annen ve baban nerede bilmiyorum, onların da yüzleri silindi hafızamdan.
her şey yok oluyor yavaş yavaş.
bu koca yokluk içinde ise bir tek sen hâlâ sonsuz geliyorsun bana, sebebini asla öğrenemeyeceğim.
ve yine boku bokuna bu mesaj kutusuna yazıyorum.
neyseki bu sondu.
bundan sonra sileceğim numaranı, artık hafızamda olmadığına bile eminim.
yine de seni seviyorum çocuk, ufaksın, küçüksün
en güzeli ise hâlâ 11 yaşındasın
demirlikli pencerelerine rağmen seninle oyun oynamak güzeldi
başka da bir sik hatırlamıyorum zaten
kısacası hoşça kal hyung.
bundan böyle daha da yazmayacağım sana
iletildi (21.11)
bu numara silindi
görüldü (22.11)
+82***:
siz kimsiniz?
