Yıkılmış harabelerin başında geziyordum,bir kez daha.Artık kontrol edemediğim bir hal almaya başlıyordu ve ben etmesem ne olur diye düşünurken buldum kendimi.
Evet,aynen bu şekilde başladı bu duvara yazma eylemin.Tepkime neden olan etki,aynı zamanda etkilerinde tepkisi kendisi.
Garip,boya kokusu ciğerlerini yakarken içimde bürde durma isteği artıyor.Sanki bitsinde artık kurtulayım der gibi.Acaba boyanın içindeki tiner kafamı güzel yapar mı?Keşke.En azından kendi dünyama ait bir şeyim daha olurdu.Kimsenin bilmediği,yalnızlığın kol gezdiği...
Elimdeki ince fırçayı mavi boyaya batırıp en sonunda duvarıma bir şeyler çizmeye başladım.Bu benim itiraf duvarımdı.Ben kendimi kelimelerle hiç bir şekilde ifade edemeyen biriyim ve bir şey fark ettim;Doğduğumdan beri benim yanlmda olan ve beni her geçen gün şaşırmama rağmen hiç terk etmeyen yeteneğim.Bence aynı zamanda bir lanet.Çünkü ben sıfıra inanırım,evrenin varlığının sıfır olduğuna.Yani herkes deki artl ve eksi şeylerin sıfır etmesi gibi ve benden resmen konuşma yeteneğini almış,iletişim yeteneğimi,onun yerine resim çizebiliyorum.Düşünsene resimde iyiyim bunda ne bok varsa.
Uzun süre kendimi hapsettiğim duvarlarım bana yuvaydı ve ne yazık ki kontrol edemediğim bir şey olan büyümek bana savaş açtı ve ben içinde kapalı kaldım.Zaten kontrol edebildiğimiz bu hayatta tek şey var,intihar etmek veya etmemek.Sevdiğim bir filozofun düşüncesi.Her şeyin bu raddeye gelmeye başladığını fark ettim ve son kendi çabalarımdan olan resimle kendimi ifade etme kararı aldım.
Bunları düşünürken siyah orandaki tek beyaz duvara mavi bir kuş çizdim.Bu benim özgürlüğüm olabilir miydi?
Özgürlük hiç bir şeyi yapmak zorunda olmamaktır.
Değil mi?
