Bugün yine yaşayan bir ölüydüm. Burada hayat çok zor sizin oralarda da öyle mi? Herkes mutlu mu? Yoksa ben mi çok üzgünüm ? Zorlanıyorum. Hayat çok zor. Sevmek için, yaşamak için, gülmek için bile zor. Ama herkes bir gün mutlu olur. Bir saniye ya da bir dakika ya da bir gün. Ben mutlu olmayı bekledim ve bekliyorum. Biraz hayatımdan bahsedeyim. Ben Equinox ve 11.sınıfım hayat bu zamana kadar benim için zordu. Sokaklarda para için peçete satan çocukla evinde pastel boya kasıp arkadaşlarına hava atan çocuk gibi mutlulukla bağlantım. Zor . Çok zor. Ama hissediyorum ben bir gün içimdeki seni bulacağım. Şimdi yemek yemem lazım bu arada benim sadece babam var annem öldü. Ben 4 yaşındaydım onu sadece rüyalarımda görüyorum. Bakın orda bana gülüyor o benim annem işte bak kanatları da var o artık bir melek. Onu özledim kokusunu yüzünü ellerini hiç hatırlamama rağmen özledim. O sadece hayallerim ve rüyalarımda. Babam Haver çok iyi bir insandır. Onu çok seviyorum benim yanımda olan tek insan. Ne kardeşim var ne de arkadaşım. Okul bitmek üzere bir haftam kaldı. Derslerden söz etmek bile istemiyorum hepimizin hayalleri okuldan geçiyor. Bu çok acıtıyor kimse eşit şartlarda değil bu savaşta. Neyse ki yaz tatili var kafa dağıtmak için birebir . Ben yazı severim akşamları çok güzel olur yazlığımızda. Ve tabi ki eğlenceli. Ama mutlu olduğum zamanlar hep anlıktır hiç uzun süreli bir mutluluğum olmadı henüz mutluluğu ve hayatı tadamadım. İçimdeki sen bi gelsen? Çok müthiş bir uyum oldu. Hey sen gelsene be! Benim ölmemi mi bekliyorsun ? Yaşarken mutlu olunmaz mı ? Bu zor mu?
