Καρμίλια{GW15}

Η πρώτη μέρα.

Ξυπνάω αλλά όλα γύρω μου είναι πάλι μαύρα είμαι ιδρυμένη και πονάω παντού σε όλο μου το σώμα. Ο πόνος είναι οξύς και δυνατός σαν να σε χτυπάει ρεύμα πάνω σε ανοιχτή πληγή. Πάλι έβλεπα έναν απαίσιο εφιάλτη για να είμαι ιδρωμένη αλλά δεν πειράζει μπροστά σε αυτά που περνάω τι θα με πείραζε ένας εφιάλτης?. Προσπαθώ να κουνηθώ αλλά τίποτα τα χέρια μου τα πόδια μου και τα μάτια μου είναι δεμένα. Σφιχτές και βαριές αλυσίδες περιτριγυρίζουν τα άκρα μου. Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει αρχίζω να ταλαντεύομαι αλλά δεν το φτάνω. Τα μάτια μου είναι δεμένα οπότε και να ήθελα να κλείσω το ξυπνητήρι δεν μπορώ γιατί δεν βλέπω. Πάντως ακούω βήματα και συγκεκριμένα ακούω βαριές αρβύλες να αντηχούν στο ξύλινο πάτωμα του διαδρόμου. Τα βήματα σταματούν έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Ανοίγει ή πόρτα και μπαίνει κάποιος μέσα από την κολόνια μαζί με την λίγη μυρωδιά αίματος που έτρεχε από την μύτη καταλαβαίνω ότι είναι ο πατέρας μου. Κάποιος θεός να τον ονομάσει πατέρα γιατί με αυτά που μου κάνει μόνο πατέρας δεν είναι. Ακούω τα βαριά παπούτσια του να αντηχούν στο δωμάτιο μου. Αμέσως με πιάνει φόβος και τρόμος για το τι θα μου κάνει. Αλλά εφόσον λείπει ή μητέρα μου σήμερα στο νοσοκομείο ας με κάνει οτι θέλει ο μπάσταρδος δεν θα είναι ουτε ή πρώτη ουτε ή τελευταία φορά. Κλείνει το ξυπνητήρι και έρχεται πάλι προς εμένα. Μένει λίγη ώρα πάνω από το κρεβάτι για να θαυμάσει το δημιούργημα του γελάει με ένα ειρωνικό γέλιο κάθεται στο κρεβάτι δίπλα από το δεμένο μου σώμα Απλώνει το χέρι του και χαϊδεύει τα καστανό ξανθά μαλλιά μου. Σκύβει και έρχεται δίπλα από το αφτί μου. Με την ανάσα του να μυρίζει χόρτο και βότκα μου ψιθυρίζει

"Κούκλα μου πρέπει να πας στο σχολείο σήμερα είναι ή πρώτη σου μέρα και ή τελευταία σου χρόνια ταυτόχρονα. Θα σε ξεδαίσω να πας να κάνεις ένα μπάνιο να γίνεις μια όμορφη πριγκίπισσα θα ετοιμαστείς θα κατέβεις κάτω να φάμε σαν οικογένεια και θα σε πάω στο σχολείο. Κατάλαβες κορούλα μου όμορφη? "

Απάντησα απότομα μηχανικά και τραυλίζοντας

"Κα-κατάλαβα κυ-κύριε"

Σαν απάντηση σηκώθηκε όρθιος και έβγαλε τα κλειδιά από τη τσέπη του. Άρχισε να ελευθερώνει πρώτα τα πόδια και μετά τα χέρια. Μαζεύει τις αλυσίδες και τις κρατάει στο ένα του χέρι. Σηκώνω το κορμό μου από το κρεβάτι και σερνώ τα πόδια μου μέχρι να πέσουν στο πάτωμα. Κάθομαι στο κρεβάτι και σκύβω το κεφάλι μου λέγοντας με φόβο στο πατέρα μου

"Μπο-μπορείτε να μου βγάλετε τι μάσκα κυ-κύριε σας παρακαλώ?."

Ένιωσα τα χέρια του ξεκουμπώνουν με μεγάλη δεξιοτεχνία ένα ένα τα λουράκια. Μέχρι που κάποια στιγμή φεύγει ή μάσκα πάνω από τα μάτια μου και βλέπω της αρβύλες του πατέρα μου. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο πάτωμα μέχρι να φύγει ο μπαμπάς. Γυρίζει και φεύγει χωρίς να πει τίποτα. Επιτέλους μόνη και ελεύθερη σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι μου με πιάνει μια ζαλάδα και πιάνω τα κάγκελα του κρεβατιού βρίσκω ξανά την ισορροπία μου. Πηγαίνω στο μπάνιο κοιτώντας κάτω το ξύλινο πάτωμα περνάω από τον καθρέφτη και με κοιτάω στιγμιαία. Σταματάω και κοιτάω την μορφή μου στο καθρέπτη. Περνώ οτι βρίσκω μπροστά μου που εκείνη την στιγμή ήταν ή μασιά και τιν πετάω στον ολόσωμο καθρέπτη τσιρίζοντας και ουρλιάζοντας. Πέφτω κάτω στο πάτωμα και ξεσπώ σε λυγμούς μέχρι που τα μάτια μου στεγνώνουν. Πηγαίνω κάνω μπάνιο χωρίς σφουγγάρι γιατί πονάω πολύ τελειώνω γρήγορα βγαίνω έξω τρέχοντας περνώ ένα τζιν μπλε ανοιχτόχρωμο μια μαύρη μπλούζα ένα τζιν γιλέκο τις μπαλαρίνες μου και ένα ζευγάρι εσώρουχα. Πηγαίνω μέσα στο μπάνιο μαζεύω τα μαλλιά μου σε έναν σφιχτό κότσο ντύνομαι και ήρθε ή στιγμή του του μασκαρέματος. Τόνοι μεικ-απ και πούδρας καλύπτουν το πρόσωπο μου για να καλύψουν τα σημάδια από τον πατέρα μου τραβάω μια λεπτή γραμμή με το μαυρο μου μολύβι βάζω λήγει μάσκαρα ενα φουξ κραγιόν και είμαι έτοιμη. Ντύνομαι περνώ το κινητό τα κλειδιά και κατεβαίνω κάτω. Το σαλόνι είναι άδειο δεν ακούω τίποτα.......

Λοιπον μικρά μου κοράκια αυτή εδώ είναι μια δόση της Καρμήλιας που θα βρείτε στη συνέχεια. Λέτε να μείνει μονη τις ή θα υπάρχει και κάποια έκπληξη ?. Επίσης συγνώμη για τυχόν ορθογραφικά λάθη. Περιμένω σχόλια αν θέλετε να την συνεχίσω και ψήφους θα τα πούμε σύντομα μικρά μου ΚΟΡΆΚΙΑ