Yejin ma talent do wpadania w nietypowe sytuacje doprowadzając tym samym rodzinę do szewskiej pasji. Kiedy po kilku latach względnego spokoju wydawało się, że wszystko zmierza we właściwym kierunku, dziewczyna rozpoczyna kolejną lawinę zdarzeń. Tym...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Drobna brunetka siedziała na fotelu podpierając głowę na dłoni i wpatrywała się w starszą kobietę oczekując na jej reakcję. Stukała palcami w policzek, co jakiś czas zmieniając rytm.
- Ale jak to z nim zerwałaś?! - ryknęła ciemnowłosa kobieta wypuszczając kubek z dłoni, co spowodowało, że dziewczyna wyprostowała się, kładąc ręce na udach.
Wzięła głęboki wdech i zanim cokolwiek powiedziała policzyła do 10. Spojrzała na swoją rodzicielkę, próbując odgadnąć, co za chwilę może się stać. Brała pod uwagę fakt, że jej matka jest dość wybuchową osobą, a co za tym idzie, ciężko jest przewidzieć, co zrobi w danym momencie.
- Zanim cokolwiek powiesz, posłu...
- Yejin, przecież ty zostaniesz starą panną. W takim tempie nie znajdziesz męża. A kim ja się będę zajmować jak...Jak nie będziesz miała dzieci? - zaczęła lamentować - Przecież będę taka samotna jak się stąd wyprowadzisz.
Nie takiej reakcji spodziewała się dziewczyna. Myślała, że raczej będzie musiała uciekać od rzucanych w jej stronę przedmiotów, aniżeli słuchać płaczu matki. Pokręciła głową z zażenowaniem, kiedy kobieta zakryła twarz i ewidentnie zaczęła udawać, że łka. Prawda była taka, że nie dostałaby roli aktorki nawet, gdyby ktoś za to dopłacił. Nie potrafiła udawać, albo brunetka zdążyła się już przyzwyczaić.
- Wzruszające. - przewróciła oczami i podniosła się z fotela - A czy teraz mogę już iść? Spóźnię się do pracy.
- Nigdzie nie idziesz! Znaczy idziesz, ale nie do pracy. Przeproś Junmyeona, wróć do niego. Bo jak nie, to zrobię to za ciebie - kobieta stanęła w drzwiach i zagrodziła jedyne wyjście z salonu.
Yejin prychnęła pod nosem, co nie uszło uwadze Yekyung, jednak pozostawiła to bez komentarza. Złapała córkę za ramiona i spojrzała jej w oczy. Widząc w nich tylko znudzenie, potrząsnęła nią, chcąc przekonać dziewczynę do swojego zdania. Mimo to, domyślała się, że nic nie zmieni jej myślenia . Jak już coś pojawiło się w głowie brunetki to nie było przeproś, nikt nie mógł na nią wpłynąć, z resztą po kimś to musiała odziedziczyć. Obie kobiety były uparte jak osły, co doprowadzało do częstych kłótni w ich domu.
- Życzę szczęścia, ale obawiam się, że tata będzie przeciwko temu żebyś to ty miała wrócić do Junmyeona. A teraz mogłabyś mi zrobić trochę miejsca, bo naprawdę nie chciałabym wylecieć z pracy - mruknęła Yejin, delikatnie strącając dłonie matki ze swoich barków, po czym prześlizgnęła się pod jej ręką i popędziła w stronę wyjścia, mijając w drzwiach zdezorientowanego ojca, który właśnie wrócił z nocnej zmiany.
- Moon Yejin! - kobieta wybiegła przed dom i rzuciła w nią swoim klapkiem. Miała nadzieję, że to ją zatrzyma, jednak przeliczyła się, gdy usłyszała śmiech dziewczyny. Czasami zastanawiała się nad tym, jakim cudem wytrzymała nerwowo z tą nierozgarniętą dziewuchą.
