Every Step You Take [Vinster AU FanFic]

ESYT 04

Huminahon naman agad ang lahat nang magsimula na akong magsalita para sa part ko sa orientation. I simply discussed the important and crucial parts of the student handouts. Ayaw kasi itong kunin ng ibang officers para sila na ang mag-explain nito. Rason pa nila, mas makikinig ang mga kapwa namin student kapag ako ang mag-discuss lalo pa napakaimportante ng mga ito. Ito ang mga magko-cause ng grave punishments such as expulsion. That left me no choice since I am the SSG President and have the most authority.

Okay na sana ang lahat habang ini-explain ko ang mga dapat ipaliwanag nang maayos sa kapwa ko student. Ang kaso lang ay nakakaramdam ako na parang may nakatitig nang seryosong-seryoso sa ‘kin. I felt so uncomfortable and uneasy with myself because of it. Hindi ko naman ito nararamdaman dati sa tuwing nasa stage ako at center of attention ng lahat. It was weird.

I tried searching for the one who’s causing me this feeling. Pasimple ko lang na pinapatakbo ang tingin ko sa audience. But I found no one staring so serious at me like that person wanted me to melt and disappear right at the moment.

Wala akong tigil sa pasekreto ko na paghahanap sa taong ‘yon. Hanggang sa patapos na ako sa pagpapaliwanag ay hindi ko pa rin ito nahahanap. Ilang beses ko na ring pinapasadahan ng tingin ang halos lahat ng part ng gym. Maliban na lang sa isang part na hindi ko pa nasisipatan ng tingin kahit isang beses.

I suddenly realized where that part is. Kasabay nang pagtatapos ng part ko sa orientation ay ang pagdapo ng tingin ko sa harapan, sa harapan mismo na malapit sa stage. For a second, I was stunned when I caught the prime suspect. Diretso lang siyang nakatitig sa ‘kin nang hindi kumikibo. Seryoso rin ang mukha niya na parang malalim ang iniisip nito. Malamang sa malamang ay kung ano-anong bagay na ang tumatakbo sa utak nito that involves me.

Gumalaw bahagya nang pataas ang tingin niya at nagtama ang mga tingin namin. I don’t know what he was he thinking, especially that he smirked. Is he belittling ma again? For the second time around kahit na alam na niyang may authority ako rito sa school?

As much as I don’t want to be the first one to look away, I had no choice but to be that person. It would be weird if I kept looking at him as I exited the stage. Wala na rin naman kasing nagtanong pa for clarifications. So I don’t need to stay longer up in the stage.

Kahit na paalis na ako ng stage, ramdam ko pa rin ang mga mata niya na sinusundan ako. Is this his way to somehow threaten or challenge me?

Bahagya akong pumikit at huminga nang malalim. I have to clear my mind and relaxed myself. Hindi ko dapat ipakita sa kanya na naaapektuhan ako sa paraan ng pagtitig sa niya sa ‘kin. If this is what he wants to play this game, then so be it. I won’t let him be the winner and I will be the loser.

Bumalik ako sa pwesto ko sa kung nasaan ang iba pang mga SSG Officer. Ramdam ko pa rin ang nakasunod na tingin sa ‘kin. But I did not bother minding it. Itinuon ko ang pansin ko sa orientation hanggang sa matapos na nga ang program.

Onie announced that the old students can go back to their respective rooms already, while the new students needs to stay. Ipinagbigay alam niya rin na free time na for the rest of the morning until lunch, and classes will officially start in the afternoon.

“Prez, isn’t he the one from the school supplies store last Saturday?” biglang tanong ni Marcus na nasa tabi ko na pala.

I looked at Marcus. He wasn’t looking at me. Nasa direksyon nina Reyster at Jom siya nakatingin. “Who?” tanong ko pabalik as if hindi ko alam ang tinutukoy niya.

Saglit na tiningnan ako ni Marcus. Binalik naman niya ito agad kina Reyster. “That guy. The one who challenged you to a dance showdown awhile ago.” Hindi pa siya nakuntento at tinuro niya talaga si Reyster. “Isn’t he the one you were staring at when we were at the school supplies store?”