Bugün günlerden yalnızlık. Aynı bir Ay'ın altındaki görünmez sokak lambası gibi hissediyorum, kalabalık. Geçmeyen bir hisse aşinayım. Ama sana beslediğim duygular için fazla duygusalım.
!!angst değildir!!
İnsanların yaptıklarıyla az kalır aylaklık. Nedense kendimi yalnız başına koca bir sokağı aydınlatmak zorunda kalan sokak lambası gibi hissediyorum. Önümden bir sürü misali insanlar geçerken bile görünmezim. Ne kadar çabalarsam çabalayayım, yerimde durup sayanım. Bu beni neden bu kadar üzüyor ki günlük? Oysa sadece alışmam gerek. Sonra her şey biter ve ben yine kendimle başa baş kalır, hayatta kalma yarışmama devam ederim.
Sonuçta sonbaharda yitip giden yapraklar için üzülen yok. Bana neden olsun ki? Belki yanlış düşünüyorum, bilmiyorum belki doğru düşünüyorum. Ama biliyorum ki çok yoruluyorum. Hiçbir şey olmamış gibi davranmak gardını kuran ruhuma ağır geliyor. Bilmezsin sen şimdi günlük, ben ön yargılıyımdır insanlara karşı.
Neden diye sorma. Uzun hikaye der geçerim. Çünkü buna alışmışım, kimse sormayınca nasılsın diye ben de yutuyorum kelimeleri. Birikmiş ve kokuşmuş çöplüğüme yeni dizeleri ekliyorum. Sonuçta bugün günlerden yalnızlıktı, yarın da yalnız olacaktı. Sen bilmezsin şimdi beni ben biraz karamsarım. Birden olmadım. Hepsi onların suçuydu. Yoksa ben hayata hep gülerek bakar, bulutlardan bakışlarımı ayırmazdım.
Bugün günlük... Bugün günlerden yalnızlık. Bir sokak lambası gibiyim yalnız ve çaresiz kalan. Şüphesiz karanlıkta nokta kadar yeri aydınlatırken kaybolan."
Ay'ın Çocuğu.
«────── « ⋅☾⁺ ☁⋅ » ──────»
beğeneceğiniz bir kitap olur mu bilmiyorum ama kitabı taslakta yazmayı bitirdiğimde bütün bölümleri yayınlarım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
