Bugün günlerden yalnızlık. Aynı bir Ay'ın altındaki görünmez sokak lambası gibi hissediyorum, kalabalık. Geçmeyen bir hisse aşinayım. Ama sana beslediğim duygular için fazla duygusalım.
!!angst değildir!!
Bunalan ruhumu bir açıp baksan ya. Ne kadar büyük bir darda...
İnsanlar ne değişik varlıklar değil mi? Korkularımın en büyük köşesini kaplarlar. Normalde insan bir örümcekten korkar, bir yılandan ya da masum bir köpekten. Ama ben kapamadan bile gözlerimi korkuyorum onlardan. Kalabalık olsa da etraf yalnız buluyorum kendimi ve çevremi. Kimse yok beni var sayan. Sanki üstüme basılan bir poşet gibiydim. Taşıyıp işini bitirene kadar görülmek. Sonra ezilmeye mahkum olandın.
Bugün akşam çıktım dışarı. Bir sokak lambasının yanındaki banka oturdum ve onun sokağı izlemesi gibi izledim onu. Kendimi buldum onun yalnızlığında. Ve kendisini gördü benim sessizliğimde. Öylece oturup konuştuk gün ayıncaya kadar. Anlattı dertlerini susup dinledim ben de. Yapacak başka bir şeyim yoktu.
Gözyaşı dökebildim sadece. Meğer sabah sönmek, akşam ışıldamak gibiymiş. Gecenin karanlığında aydınlatamadığı insanları sabahları güneş bile aydınlatmazmış. Doğru söylüyor aslında. Sonuçta gökyüzüne bakmayan kalpler kararır. Yere dikilmiş gözleri kör olur ve rüzgarın sesine sağır yaşarlar.
Bugün günlerden zorluktu. Sonuçta insanız biz. Empati yoksunu, başkasının başına gelince kolay kendi başımıza gelince dünyalar yıkılırcasına önemli olan ve kendi bencilliğimiz içinde boğulanız."
Ay'ın Çocuğu
«────── « ⋅☾⁺ ☁⋅ » ──────»
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
