Taehyung, günlüğü okumayı bitirdiğinde kalp atışları elinin altında avucuna sığmayacak kadar hızlıydı. Sanki bir kaburgasını kırıp dışarı çıkmaya hazırdı. Adım adım o adama kapılmıştı. İlk defa şarkı söylerken bir sokak lambası altında görmüştü onu. Yalnız bir şekilde banka oturmuş eşlik ediyordu sönmüş sokak lambasına. Diliyordu sanki kalabalıkta yalnız kalmamayı.
Taehyung onda kendisini bulmuştu. Gülümsediğinde kendini belli eden gamzelere aşık olmuştu. Saf güzelliği bulmuştu ve dolaşmaktan bıkmıştı ıssız sokakları. O adamın sokakları daha cazip gelmişti. Şarkı söyleyerek hayat bulmaya çalıştığı sokaklardan cevap alamasa da bu adamdan anlamıştı. Daha ilk günde kulaklığını çıkartıp kendisini dinlemişti. Yıldızları asmıştı gözlerine ve güneşi eklemişti gülüşüne. O kadar parıltılıydı ki soyut olarak ruhunu gördüğünü sanmıştı Taehyung.
Kendi kalbine eş olan kalbi görmüştü bir anda. İnanamayacak kadar şaşkın, güvenemeyecek kadar baygındı. O kadar dalmıştı ki gamzelerine notaların sessiz çığlıklarını duymaz olmuştu. Oysa onlardan asla ayrılmazdı. Kim bakarsa baksın kulakları onda olurdu. Ama bu adamın ruhu çekmişti kendi ruhunu. Dinlemek istemişti çıkardığı sesleri kulakları. Daha sonra adam kalkıp uzun yolda yürüyerek gitti. Taehyung ise bakmaya devam etti.
Ondan sonraki zamanların hepsinde minnettardı o yalnız sokağa. Her gün gelip çaldı gitarını ve söyledi içindeki sözleri. Gözleri sürekli aynı kişiye kaymak istese bile rahatsız etmek istemedi. Ama önünde sonunda uğradığı bir duraktı yaldızlı gözler. Gülümseyişine destekti batan gamzeler. Taehyung devam etti söylemeye ve adam dinledi onu sonsuzluk içinde. Memnundu bundan. Kendi kendine Bay Yıldız dese de ona ismini öğrenmek isteyecek kadar sabırsızlanmaya başlamıştı.
Bir gün gitmeden önce ona koştu. Elini uzattı ona ama adam arkasına bakmadan koştu. Sanki hayata buna bağlıymış gibi kopup gitti elleri arasından. Ve yetişemedi gözleri hayal kırıklığından. Daha sonra bankta duran günlük çekti dikkatini. Yeniydi ve üstünde bisikletli bir havanın resmi vardı. İlk sayfayı açtığında gördü ismini.
Kim Namjoon.
Notalarına hayat veren Kim Namjoon.
«────── « ⋅☾⁺ ☁⋅ » ──────»
Taehyung yatakta otururken bitirdiği kitabı elleri arasına aldı. Bütün bilgiler kaybolma ihtimaline karşı üstünde yazıyordu. Ve o cümleler... Kendisine adanan o güzel kelimeler ve dizeler. Taehyung kendisini bulutlu hissederken birkaç yıldız aktı yanaklarından. Hiç sevildiğini hissetmemiş ruhu için su olmuştu bu adam. Toplamıştı onca sene akan gözyaşlarından ve eklemişti bu sonsuzluk akan satırlardan.
Yutkunurken kararını vermişti. Madem kendisine karşı duygularını yazdıysa Namjoon, o da ona yazacaktı kendi duygularını... Ve adayacaktı her bir dizeyi. Yalnız kalmayacaktı tek başına sokağı aydınlatan sokak lambası.
«────── « ⋅☾⁺ ☁⋅ » ──────»
bir sonraki bölüm son.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
lonely street lamp, taejoon✓️
Kısa HikayeBugün günlerden yalnızlık. Aynı bir Ay'ın altındaki görünmez sokak lambası gibi hissediyorum, kalabalık. Geçmeyen bir hisse aşinayım. Ama sana beslediğim duygular için fazla duygusalım. !!angst değildir!!
