Χορεύοντας με λέξεις

Έρωτας στα χρόνια του covid

Τα συναισθήματα μας μπήκαν στον πάγο

Τα δάκρυα μας τελείωσαν

Μια γκρίζα τρύπα στην θέση της καρδιάς μας

Και πλέον μόνο μέσα από το γυαλί αγκαλιαζόμαστε και κοιταζόμαστε

Ο έρωτας μοιάζει μακρινό όνειρο πια

Ποιος τολμά να ερωτευτεί σε καιρούς τέτοιους;

Η αγαπη βρίσκεται σε χειμερία νάρκη 

καλά κρυμμένη μακριά από τον πολιτισμό μας

Φοβούμενη μην αρρωστήσει κι αυτη και πεθάνει μια για πάντα

Μοιαζει να μην υπαρχει χώρος πια για νέες ερωτευμένες καρδιές που καίγονται

Δεν μπορείς πια να νοιάζεσαι

Γιατι αν νοιάζεσαι, πονάς

Σε ενα συνεχή αποχωρισμό απο οτιδήποτε αγαπάμε

Μια καινούργια μέρα μοιάζει όνειρο απατηλό

Δεν μπορει καν κανεις να θυμηθεί πως έμοιαζε ο κόσμος πριν απο το φόβο

Πριν το φόβο οτι αν αγγίξουμε ο ένας τον αλλο θα μολυνθούμε

Πως μπορω να σε αγαπώ αν δεν σε αγγίζω πια; Αν δεν με αγγίζεις πια και συ;

Είναι πιο εύκολο να μην αγαπώ και να μη νιώθω

Να μην κλαίω μα και να μη χαιρομαι

Να μην ξερω τι μερα ειναι, τι μηνας ειναι, τι θα γινει αυριο, ποιος ειμαι, ή αν μ'αγαπας

Δεν θελω να ρωτάω ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν

Η σιωπή με πονάει

Καλυτερα να μην αναρωτιέμαι και να μη σκεφτομαι

Ξυπνήστε με οταν ερθουν καλύτερες μερες

Ξυπνήστε με οταν πια θα μπορω να σ'αγαπω αληθινά και οχι μεσα απο ενα ψεύτικο γυαλί

Ξυπνήστε με οταν ο κόσμος θα ειναι παλι αληθινός

Γιατί σε αυτό το ψέμα μπορώ να αντέξω να ζω μονάχα αν δεν νιώθω τίποτα

Το συναίσθημα δε χωράει πια στη ζωη μου, παρα μονο μια πέτρινη τετράγωνη λογική

Όλα τα κόκκινα λουλούδια μεσα μου έχουν πια καλυφτεί απο γκρίζες πέτρες

Και συ που ήσουν ο ήλιος μου δεν τα φωτίζεις πια

Μπορει να υπάρχεις ακομα, αλλα εχει παντα συννεφιά.