"ဦးဂျွန်"
"အင့်"
ဂျောင်ကုဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ကွန်ပြူတာ တစ်လုံးနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေစဉ်ကလေးငယ်ဟာသူ့ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်လာကာ ခြေထောက်တွေကိုလည်း သူ့ခါးတွင်ချိတ်တွယ်လာကာ သူ့လည်ပင်းကနေသိုင်းဖက်လာတာကြောင့် သူ့မှာကွန်ပြူတာကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်ရသည်။
"ဆော့ဂျင်ဘာလုပ်တာလဲ ကိုယ်အလုပ်လုပ်နေတယ်လေ"
"ဘာလဲ ဦးဂျွန်က ကျွန်တော့်ကိုမချစ်ဘူးလား"
"ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ ကိုယ်ကဆော့ဂျင်ကိုချစ်လို့လက်ထပ်ထားတာလေ"
ဂျောင်ကုသူ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုဆွဲယူကာသူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်စေလိုက်သည်။
ပြွတ်စ်.....
ထိကပ်ရုံလေးတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး.....
"ကဲ....ပြောပါဦး ဘာလိုချင်လို့လဲ"
"ဟို....မနက်ဖြန်အပြင်ကိုလျှောက်လည်ရအောင်"
"မနက်ဖြန်"
"အင်း"
ဆော့ဂျင်ဂျောင်ကုရဲ့အမေးကိုခေါင်းငြိမ့်ပြန်ဖြေကာ လည်ပင်းကိုတစ်ချက်စုပ်ယူကာနမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
ပြွတ်စ်
ဒါဟာဦးဂျွန်ကိုကျွန်တော်ချုပ်တဲ့နည်းလမ်းထဲကတစ်ခုပင်။
"ကလေးငယ် ကိုယ့်ကိုလာစွဲဆောင်နေတာလား"
"ပြော...ဦးဂျွန်မနက်ဖြန်လိုက်ပို့မယ်မလား"
ဂျောင်ကုကဆော့ဂျင်စကားကိုမသိဟန်ဆောင်ကာ တစ်ခုခုကိုတွေးတောနေပြန်သည်။
"မနက်ဖြန် နိုင်ငံခြားဧည့်သည်တွေနဲ့ အရေးကြီးတဲ့အစည်းအဝေးရှိ"
"တော်ပြီ.....ဦးဂျွန် ကျွန်တော့်ကိုလာမခေါ်နဲ့"
ကျွန်တော်စိတ်ကောက်ကာ ဦးဂျွန်ပေါင်ပေါ်ကဆင်းဖို့လုပ်တော့ ကျွန်တော့်ကိုလက်မောင်းရင်းကနေ ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး ဦးဂျွန်ကသူ့ပေါင်ပေါ်တွင်တင်ပလွဲပြန်ထိုင်စေကာ ကျွန်တော့်ရဲ့ခြေတံသွယ်သွယ်တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ ဦးဂျွန်ကချုပ်လာပြန်တာကြောင့်သူ့မှာမလူးသာမလွန့်သာ။
