Een gamers wereld

Hoofdstuk 1: Tutorials en alarmen

Ze zet de timer van de magnetron op.
Diepvries lasagne zal het dan maar moeten worden.
Ze rommelt in de kasten op zoek naar een paar borden en bestek. Er wordt geschreeuwd in de leefruimte. Haar vader komt met een rood aangelopen gezicht de keuken binnen.
"Wanneer is dat eten klaar?"
"Bijna."
Klootzak.
Hij trekt zijn neus op vanwege de geur die zich in de kamer begint te verspreiden. Hij kijkt haar bijna beschuldigend aan.
Het geluid van de magnetron vult de ruimte en ze dient het eten op. Enkel het bestek praat nog.

De deur wordt met een klap dichtgegooid. Ze rent naar het raam en kijkt hoe hij naar het café beent. Een zucht ontsnapt haar lippen.
Eindelijk!
Ze kent de doodse stilte die altijd volgt op zijn vertrek en ze geniet ervan. Ze draait zich om en werpt een blik op de leefruimte. Lege bierflesjes, een half opgegeten zak chips en een paar kledingstukken sieren de ruimte.
Opruimen, jeej.

Catherina zet het laatste droge bord in de kast boven het aanrecht. Ze hoort hoe de wind harder begint te blazen. Haar ogen sperren zich open en ze spurt naar de bovenste verdieping. De VELUX klappert gevaarlijk heen en weer in de onrustige wind. Ze grijpt de hendel en gooit het raam toe. Ze buigt zich voorover en hapt een teug lucht binnen.
De wind rukt aan alles wat zich buiten begeeft. Regendruppels gaan van een rustgevende miezer naar een agressieve stortvloed. Bliksem verlicht op onregelmatige tijden de zwartgekleurde hemel. Een ongemakkelijk gevoel ontstaat in haar lichaam. Haar vader is waarschijnlijk dronken en loopt misschien wel nog op straat. Ze graait haar gsm uit haar zak en tikt het nummer van het café in.
De eerste beltoon.
Neem op.
De tweede schalmt door het kleine doosje.
Komaan, neem op.
De derde. Een kille stilte daalt neer.
Ze hoort een klik aan de andere kant van de lijn.
"Met café De Blau..."
"Mevrouw De Schreier, het is Catherina, is mijn vader daar?" Ze weet dat ze mevrouw De Schreier niet zomaar mag onderbreken maar de gedachte aan een tweede ellende. Een kille rilling loopt over haar lichaam.
"Catherina, ja vader is in orde. We gaan hem hier houden tot de lucht terug helder is. Je hoeft je geen zorgen te maken." Ze laat een ademteug ontsnappen.
"Dank u wel! Maakt u zich geen zorgen ik zal de rekening betalen."
"Nee nee, je moeder was mijn beste vriendin en ik ga jou niet laten opdraaien voor de fratsen van je impotente vader." Ze lacht inwendig met de verwoording van mevrouw De Schreier.

Ze ligt in bed. Ze houdt de headset boven haar hoofd.
Laten we hopen dat dit ding niet ontploft als ik het opzet.
Ze laat het zware ding langzaam op haar hoofd zakken en wordt zo in volledige duisternis gehuld. Een luide ping weergalmt doorheen de koptelefoon en ze gaat recht zitten. Een robotstem vult de zwarte leegte.
"Bluetooth verbinding geslaagd. Bent u Catherina Amora Sforza?"
"Ja?" Deze computer begint haar de stuipen op het lijf te jagen.
"Bent u zeker weten Cather..."
"JA!"
"Gebruikersidentificatie geslaagd. Welkom in Azria." Het scherm licht op. Een felle witte achtergrond verblind haar kort voor ze wordt vervangen door een weiland. Een spiegel verschijnt in haar beeld en ze ziet een spelkarakter, een perfecte kopie van zichzelf in de echte wereld. Het enige verschil tussen haar en het spelkarakter voor haar zijn de bruine haren.
"Wilt u een verandering aanbrengen aan uw personage?"
"Lichtblauw haar." De bruine massa verandert naar een prachtig zachtblauw zoals zij met trots draagt.
"Bent u tevreden met uw keuze?"
"Ja."
"Bent u klaar om uw avontuur te starten?"
Nee, helemaal niet.
"Ja."
"Welkom jonge held in het land van Azria, waar goede en slechte krachten vechten om de macht over deze wereld. Jij bevindt je op dit moment in een klein stadje dat wordt belegerd door de verderfelijken. Maar geen zorgen, andere helden staan klaar om je te helpen.

Ze verschijnt naast een brandend gebouw. De vlammen likken aan de verkoolde muren. De warmte slaat in haar gezicht.
Echt de beste plek om in te spawnen.
Een uithangbord kraakt vervaarlijk en doet haar opkijken. Rode lijnen vormen de woorden 'Welkom in Noobshire!'. Ze rolt haar schouders en draait rond haar eigen as. Ze schudt haar handen en benen los. Haar 'lichaam' verwerkte de impulsen van haar brein prima. Een luide krak klinkt boven haar en ze voelt zich opzij geduwd worden. Een zwaar gedrocht landt op haar en de lucht wordt uit haar longen geslagen door de klap.
Eikel!
"Oh sorry!" Het gedrocht rolt van haar rug en haar longen vullen zich met lucht. Ze plaatst zich in een zitpositie en iemand steekt zijn hand uit naar haar. Ze negeert de hand en kruipt langzaam recht. Ze kijkt rond, het uithangbord was naar beneden gevallen. Ze kijkt in de richting van haar 'reddende engel'.
"Luister man, bedankt voor de redding en zo, maar ik had prima voor mezelf kunnen zorgen." Haar blik vestigt zich goed op de jongeman voor haar. Catherina's mond valt bijna open van verbazing. Voor haar staat een jonge ridder met bruin haar, haast lichtblauwe ogen en een scheve grijns op zijn gezicht. Zijn met goudtinten afgezette uitrusting glimt in het licht van de vlammen.
Damn boy, niet slecht voor een NPC.
"Hoi, ik ben Eric. Jij bent vast de nieuwe held. We kunnen je hulp nu goed gebruiken. Neem dat zwaard daar en neem een Nekojin te grazen." Ze volgt de richting van zijn vinger. Haar ogen knipperen snel.
Zijn dat nu mensen die op katten lijken!?
Ze kijkt naar Eric om zeker te zijn dat dit is wat hij bedoelt. Zijn blik is gevestigd op haar met een veel te blij gezicht. Ze stapt naar het oude verroeste zwaard en kijkt nog eens naar de monsters.
Iemand zal het toch moeten doen.

"Goed gedaan! Zou je de mensen uit de brandende gebouwen kunnen bevrijden? Ik ga hun leider zoeken." Haar gezicht vertrekt.
"Meen je dat! Je eerste prioriteit is het afslachten van de monsters vóór het veiligstellen van de mensen. Imbeciele idioot!". De jonge ridder blijft haar echter onafgebroken aanstaren. Een gefrustreerd geluid ontsnapt haar keel. Ze wil hem wurgen maar ze beseft dat NPC's niet vermoord kunnen worden. Haar frustratie groeit. Ze kijkt naar het brandende gebouw.
"Als ik doodga, dan ben je nog lang niet jarig!" Ze trapt een deur in en loopt het eerste gezin tegemoet.

Een kwartier, 15 geredde mensen en meerdere brandwonden later staat ze terug voor Eric. Hij lacht naar haar en Catherina's gezicht staat op onweer. Ze kijkt nog eens goed rond. De queeste wordt maar niet afgerond. Ze kijkt terug naar Eric.
"Dit spel is geschift." Ze stapt naar het wezen onder de ton. Op drie meter afstand staat ze stil en hurkt voorover. Het kattenwezen begint te blazen naar haar.
"Stop met blazen jij uitvergrootte kat." De Nekojin legt haar oren in haar nek en trekt haar bovenlip op. Catherina neemt haar zwaard en steekt het onder de ton. Het wezen blaast alweer haar richting uit. Ze rolt met haar ogen en grijpt het zwaard vast met beide handen. Ze spant haar lichaam op en duwt het handvat naar beneden. De ton wordt omhooggetild door de zelfgemaakte hefboom en het kattenwezen vlucht weg.
Graag gedaan.

Een vrolijk deuntje wordt afgespeeld op de achtergrond. Ze ziet een melding verschijnen.
Neko-rescuer.
Ze opent de melding. Haar uitdagingen-pagina springt open. 'Rek een Nekojin'.
Maar 5 diamanten, wel dat is teleurstellend.
Ze opent haar inventaris. De helende drankjes liggen bovenaan in haar 'rugzak'. Ze opent het cadeautje dat ze heeft gekregen als 'first-time player'. Een gloednieuwe wapenuitrusting met alles er op en er aan en een nieuw zwaard. Ze doet de wapenuitrusting aan. Een zilveren harnas met appelblauwzeegroene tinten als detaillering verschijnt rond haar lichaam. Het oude, roestige zwaard heeft ze omgeruild naar dat van één dat bij haar nieuwe uitrusting past. Een blauw gevest met een zilveren kling.

Haar meldingencentrum begint te knipperen. Ze opent het en ziet een rode rechthoek.
"U speelt al twee uur. U wordt zo dadelijk uit het spel gehaald."
Sinds wanneer staan er tijdslimieten op spelletjes.
Haar scherm wordt zwart en er komt geen reactie meer. Ze trekt de headset van haar hoofd.
"Alsof het niet erg genoeg is dat ik hier vastzit." Ze kijkt rond in haar kamer en de kalender trekt haar aandacht. Catherina's ogen sperren zich open zodra ze zich realiseert welke dingen ze nog moet doen.
SHIT!