Ego

12i

Restorandan çıktıktan sonra ev yerine depoya gitmeyi tercih ettim şuan başı boş olduğunu biliyordum 

Başı boştan kastım doktor yoktu onun uyku saati vardı saat 9.00'da sonra onu ayakta görmek imkansızdı tavuk gibiydi

uykusuna fazla düşkün bir adamdı benim tam tersimdi hem duygu yönünden hemde yaşam biçimi yönünden çok zıtık bir birbirimize

* Yazar ve K *

Arabadan iner inmez korumaların bakışları ona döndü bir elleri yine  tetikteydi her zamanki gibi

Ama beni görür görmez rahat pozisyona geri döndüp baş selamı verdiler tıpkı benim onlara verdiğim gibi

Onları eğitirken 1inci kuralımız şuydu yabancı bir insan gördüğü an indirmek zorundaydılar

Dost olsun düşman olsun her türlü o adam oradan ölü çıkmak zorundaydı kimse burayı bilmemeliydi

K kim olduğunu bilmiyorlardı ama  onlar eftelyanın adamlarıydı çünkü K adamları olmazdı çünkü k yanlızdı 

İçeri girer girmez gördüğüm esmer adamla ilk bir afalladım ama duygularımı yüzüme asla beli etmedim

onu burada beklemiyordum genellikle geceleri depoya gelmeyi tercih etmezdi

Aslında gerçek şuki o insanların bulunduğu konumda çok dolaşan bir adam değildi her zaman gözden uzakta olmuştu

bizede karşı böyleydi sesiz ve buz gibi...

Her zaman saklı bir adam olmuştu geceleri nereye gittiğini kimse bilmezdi

hatta bir kere merak uğruna peşine düşmüştüm ve azda olsa istediğimi elde etmiştim

Her gece bir mezarlığın başına gidiyordu ama asil olay şuki mezarlığın taşının üzerinde ne bir yazı vardı neden mezarlığın içinde biri boştu mezarlık tıpkı onun soğuk kalbi gibi bomboştu

Bir insan boş bir mezarlığa neden giderdiki neden geceleri o mezarlıkta sabah ederdiki

belkide onun peşinden geldiğimi biliyordu kafamdaki o boş soruyu çözmem için beni buraya getirmiş olmalıydı

Veya o mezarlığı bir gün benim doludaracağımı biliyordu ama cinayetle değil kendimle

O kurnaz bir adamdı ve beni yetiştirende oydu tabikide neyi ne zaman yapacağımı iyi bilirdi

bazen benden bile daha çok beni iyi tanıdığını düşünüyordum benden bile daha kurnaz benden bile daha tehlikeliydi

Sanki beni bekliyormuş gibi bir ifadeye sahipti yüzü oturduğu sallanan sandalyede korku filmindeki canavarları aratmıyordu

Kapkaranlık odanın pencereden yansıyan ay ışığı ona çarpıyordu ve yüzündeki duygusuzluğu gün gibi belli oluyordu

Ne kadar yaş almış olsada hala dikti ve hala gençti ölüm onu almamak için elinden gelen her şeyi yapıyor gibiydi

veya azrailde kendi olabilirdi...

Bakışları benim üzerimdeydi korku uyandırıcıydı ürperticiydi benim gibi bir canavarı ürperten bir canavardı o

ama kafası başka yerde gibiydi ne düşünüyordu yada ne yapmaya çalışıyordu bilmiyordum

belkide gerçekten benim için buradaydı veya başka bir şey vardı benim bilmediğim birşey

Sessizliği bozulmadı bakışları bana döndü sert değildi ama yumuşak asla değil

Onu yumuşak görmek celladın idam ederken merhamet edip serbest bırakması kadar imkansızdı o gülmezdi o mutlu olmaz o merhamet etmezdi