İNSANLAR, DEĞİŞKENLER VE TOPLAYICI

PROLOG

Cama çarpan küçük beyaz perilere nazaran içerisi insanı sıkıca kucaklayan bir ısıyla, dinlenmek için cazip bir yerdi. İki farklı ortam izleyen birine düşüncelerinde yardımcı oluyor, havada asılı olan tarçın kokusu yılın bu zamanını kişiye hatırlatıyordu.

Sessiz ortamda bir çınlama duyuldu. Kapı içeriye doğru açıldı. Kişinin burnuna bu sıcak kokular ulaştı. Yüzeye temas eden hiçbir ayak sesi duyulmadı ya da yerde ıslak bir ayak izi de yoktu. Sandalye gıcırtısı sessiz ortamda ki kimsenin dikkatini çekmedi. İnsanlar konuşuyor gibi gözüküyordu. Diğer taraf çok gürültülü olsa gerekti. İçeriye yeni giren bu yabancı üstünde ki uzun siyah paltosunu çıkarıp sandalyenin arkasına koydu. Başını çevirip küçük umutsuz perilere baktı. Bir anlık nefesleri cam yüzeyin ısısı ile eriyip gitti.

Masanın üzerinde ne zaman bırakıldığı belli olmayan, sıcak kahve ve bir dilim ekmek. Adam elini uzatıp ekmekten ufak bir parça aldı. Kendine kısa bir zaman tanıyarak yılbaşını bir süre yaşadı. Uzun değil çok kısa. Etrafta yükselen bir çığlık bu sessiz ortamına herhangi bir rahatsızlık vermedi. Yarıladığı kahve fincanını bıraktı ve paltosuna uzandı. Paltosunu giyerken ki sakinliği diğer tarafta ki gürültüyle ince bir tezat oluşturmuştu. Yüzü, ortamın loşluğuyla ve fötr şapkasının gölgesi sebebiyle de saklı kalırken açıkta ki ince dudakları ince bir yay şeklinde gerilmişti.

Kalabalık kargaşaya doğru adım atmaya başladı. İçeriye girerken ki sakin adımları gitmişti. Bunun yerine attığı her adım, kalabalığın ortasında ki hareketsiz vücudu titretmişti. Ortamda yankılanan bu ses bir an durdu. İnsanların boşa çabalarını bir süre izledi. Elini cebine uzatıp cep saatine baktı. Zamanında.

Kafenin kapısı bu sefer dışarıya doğru Londra’nın soğuk kışına açıldı. İçeriye soğuk havanın dolmasına ve kargaşadaki insanların üşümesine izin verdi. İçeriye tek başına giren bu kişi, beraberinde birini de getirerek bu huzursuz ama kendisi için alışıldık ortamı terk etti.

LONDON, 1652 Cornhill