Ellerini tekrardan belime sardığında içimi garip bir huzur kapladı.
Ben birazda olsa rahatlamıştım ama yağmur dahada şiddetlendi fakat şu an kendimi hiç olmadığım kadar huzurlu ve güvende hissediyordum. Öz babamın yanında olamadığım kadar huzurlu ve güvende hissediyordum.
Bir süre sonra şimşekler sıklaşmaya ve gök gürültüleri artmaya başladı. Bende eski anılar aklıma geldikçe istemsiz olarak titriyor ve şimşek çaktığında yerimden sıçrıyordum. Kollarını bana daha sıkı sardı ve konuşmaya başkadı;
-Şşş tamam ben burdayım korkma. Biliyorum belki zamanı değil ama neden korktuğunu anlatmak istermisin? Rahatlarsın. Ama istemezsen sorun değil anlatmak zorunda değilsin.
O böyle deyince belki rahatlarım diye cesaretimi topladım ve anlatmaya başladım..
-B_ben sadece yağmur ve şimşekler bana, bana o o karanlık odayı hatırlatıyor, onun bana yaptıklarını. Biliyormusun aslında ben önceden yağmuru, karanlığı ve yağmurlu havada karanlığı aydınlatan şimşekleri çok severdim fakat o
adam benden en sevdiklerimi aldı hemde hepsini. Ben küçüklüğümden beri birinin bana emir vermesinden nefret ederim ve biri bana "yapma" dediğinde sırf yapaima dedikleri için normalde yapmıycam dediğim şeyleri bile yaptım ama o yapma dediğinde yapamıyorum. Çok korkuyorum ya bana ayine zarar verirse? Ya bu gecede gelip beni döverse?
