90 lı yılların ortasıydi galiba.Kasim ayının sonlarına doğru bir insan evladi geldi Karadeniz ailesine.Ailenin en büyük oğlunun ilk evladı be Karadeniz ailesinde ilk torun heyecanı oldu Cemal.Kendisi ile birlikte sevincide kapıp gelmişti sanki, bütün gecim sıkıntı lari unutulmuş, iş güç bi yana konulmuş, kavga gürültü ye kisa bi süre ara verilmisti.Ama sonradan bütün bunların geri gelecegi biliniyordu.o zaman ki şartlar zordu, hic yoksa Karadeniz ailesi icin.Aile 4 erkek 1 kız cocuktan oluşuyordu.Bu çocukların basinda bir yol gösterici vardı.Babasiz büyüyeli 35 yil olmustu çocuklar ve karısı Nazire hanım için.Nazire hanim henüz 30 yasinda iken 5 çocuk ile bi başına kalmış, kocasının yokluğunu henüz unutamamisken bir de çocuklar için gecim derdine düşmüştü.Kocasinin ailesi kalabalık ti bir sürü erkek kardeşi vardı amam hicbirinden yardım göremedi sanki onu yoksaymislar gibi.Buna ragmen hayata tutunmus, çocuklarını sahipsiz birakmamisti.Cok zor günler geçirdi 5 evladı bide kendisi ama bunu çocuklarına yansitmadi.Nazirenin en büyük oğlu Adnan babasız kaldığın da henuz 14 yasindaydi.Bir anda çocukken adam oldu babasının sayesinde.Olumle büyümüştu Adnan.Babasi sayesinde olgunlasmisti.Ne kadar da zor bisey olmali kardeşleri ne baba olmak.Kisa bi süreliğine düşündüğün de farklı hissediyor insan.Ama bunun üstesinden gelmeliydi Adnan.Ercan, Okan, Cihat, Didem e bakmaliydi çünkü. Kendisi kadar büyük degildi onlar. Yaşları 1 ile 10 arasinda 4 kardes düşünün. Bide yaralı Nazire var tabiki.
Herşeye rağmen...
Ne kadar caresiz bi sözcük. Bütün herseyi kabullenmeyi anlatıyor soylerken. Nasıl birşeydi acaba çocukluğunu yaşayamamak, hiç çocuk olmamak Adnan ve kardesleri için. Yaşayamayan bilemezdi tabiki, anlatsan anlayamaz, söylesen umrunda olmaz. Tabi birde şu var birşeyi bilmek için illa yaşamakmi gerek.
Evet!
Yaşamak gereken, o olayın senin başından geçmesi gerek.Empati kurmakla anlaşılmiyor herşey, hep bir yerleri yarım kalıyor. Kişi bosyere kendini kaldırmasın.Bunlari yazarken illa bu olanlari yaşayın demiyorum.Allah kimsenin başına boyle bişey vermesin.
Adnan tüm bu kötü kaderine ragmen çalışarak bütün kardeşlerine bakmisti.Sadece Adnan calismiyordu.Ercan Okan Cihat bütün kardeşler bir yerlere calismaktaydi.Didemse evde annesi Nazireye yardimci oluyodu. Hem çalışıp hem okumaktaydi çocuklar.Tabi buna okumak denirse.Isten okula okumak mi olur. Hayata 1-0 yenik yenik basladi Adnan,çocuklar, Nazire. Bütün nu olanlara ragmen hepsi okuyup bir yerlere gelmislerdi. Ama en büyük fedakarlığı belkide Adnan yapmisti.Eger o calismayip okusaydi kardeşleri okuyamazdi. Bu nasıl oluyordu, bir insan kardesleri için kendi hayatinidan fedakarlık veriyor.Onun sayesinde hepsi bir yerlere gelmisti kardeşleri.Gerci simdilerde pek umursanmasada
Iste böyle geçmişti Cemal gelmeden bu ailenin geçmişi...
