VARTOLU SADETTİN❤️‍🔥⛓️

Kalp Kalbe Karşıymış

selamsss

oylamayı ve yorum yapmayı unutma😠😘

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Yamaç vartoluya yakın bi sokakta arabayı durdurup;
"serberstsin in aşağı"

Çiyan camdan etrafa bakarken;
"Abi şaka yapıyorsun dimi" dedi inanmayarak

Yamaç;
"Ben sana ne dedim? Benim ekipten kimse dokunmayacak dedim, dokundukmu? Hayır. Şimdi sen bu arabadan ineceksin" diyip eliyle ileriyi gösterip "Şurda bi taksi durağı var oraya kadar ilerliyeceksin, işte senin sırat köprün gerçersen cennettesin geçemezsen-"

Çiyan bi umutla;
"Abi" dedi ama

Yamaç yüz ifadesi sert bi şekilde;
"in aşağı" dedi

Çiyan inmeyince arkada oturan kemal inip çiyanın kapısını açtı ve kolundan tutup arabadan çıkardı ve biraz ileri itekledi, çiyan inince kemal geri araya bindi ve gözden kayboldular

Çiyan başına bişey geliceğini bilsede mecburen yürümeye başladı yürürken yan sokaklara baktı sağdan 2 kişi soldan 2 kişi geliyordu çiyan hızlı bi şekilde düz devam etti adamlar git gide çoğalınca çiyan hızlıca bildiği sokağa koştu adamlarda çiyanın peşinden koşuyordu

Çiyanın vartolunun evinin önüne koşarken;
"SADETTİN ABİ! SADETTİN ABİ!" diye bağırıyordu

Vartolu tül perdeyi açmadan camdan bakarken adamlar ciyanın evin önünde döverek öldürmüştü, adamlar çiyanın ölüsünü orda bırakıp gittiler

Vartolu camdan bakmaya devam ederken;
"Medet"

Medet;
"Abim?"

Vartolu;
"Çıcıklara söyle bahçeyi yıkasınlar"

Medet;
"Tamam abi" dedi

Vartolu nefesini verip;
"Ben çıkıyorum" dedi yürürken

Medet hemen;
"Abi kaç kişi istersin yanına?"

Vartolu durup medete döndü;
"Kimseyi istemem kendim gidecem"

Medet abisinin tek çıkmasını istemediğinden;
"Abi"

Vartolu;
"Bu çukurlular iki şeyi çok severler medet biri para diğeri kan, kan paylarını verdik rahat rahat otururlar artık evlerinde"

Diyip dışarı çıktı, sokaklar tahmin ettiği gibi boştu, çukurda genelde kimse bu saatte sokaklarda dolaşmazdı çünkü eğer çukurda yaşıyorsan ve herhangibir düşman tarafından tek başınayken öldürülmek istemiyorsan bu saatlerde dışarı çıkmayacaksın

Vartolu yavaş yavaş yürüdü bildiği tanıdığı sokaklarda, yürürken her eve her binaya dikkatlice bakıyordu, sanki hepsini tanımış selam veriyormuş gibi her birini gördüğünde azda olsa gülümsüyordu ama son gördüğü binayla durdu gülümsemek yerine somurtmuştu, bu onun annesini kaybettiği evdi, bu çukura geldiğinde ilk gözüne çarpan ilk tanıdığı evdi, bu onun eviydi...