a forbidden love story

Hoofdstuk 7

Ik word wakker, deze keer niet van mijn wekker, maar van een meisje dat aan het huilen is. Aaron is haar eruit aan het schoppen (jah bitch, je wist toch dat dit zou gebeuren). "Ik dacht dat het wat kon worden tussen ons.", zegt ze. "Het gaat nooit iets worden tussen ons. Ga nu weg, je was goed voor 1 nacht, slet.", hoor ik hem zeggen tegen haar. Ze komen de woonkamer in en zien mij op de zetel liggen. "Wie is die domme bitch daar?", vraagt ze. "Een beetje meer respect voor mijn kamergenoot, graag." Oke, ik ben net verschoten. Dé 'badboy' (a.k.a. grootste loser) van de school, die mij heel de tijd vernedert heeft gezegd dat zij een beetje respect moet hebben. Wow, dit had ik nooit verwacht, zeker niet van hem. Hij opent de deur voor haar en ze loopt de kamer uit. Jah wat had ze dan gehoopt, dat ze echt zijn lief ging worden? Ze had maar niet mee moeten komen met hem, iedereen weet dat hij alleen maar aan one night stands doet. Ik ga naar mijn kamer en pak mijn kleding uit mijn kast. Daarna ga ik naar de badkamer. Ik douch me en kleed me terug aan. De bel gaat en ik ga naar beneden. Ik kom de eiken deuren binnen (ze lijken op de grote deuren van Harry Potter aan de grote hal) en zie mijn vrienden al zitten. Ik wandel naar hun toe en ga zitten. "Hoe is het met je rug?", vraagt Alec. "Het is al veel beter dan gisteren en het doet minder pijn, maar ik moet nog altijd naar de dokter gaan." Vandaag is de laatste dag voordat school begint en er hangen lijsten van de geselecteerden in de gangen. Ik ga straks eens gaan kijken. Ondertussen is het ontbijt gedaan en ga ik, voor de zoveelste keer al, naar de dokter. Ik wandel door de grote deuren, met de stroom mee en sla de eerste gang links af, daarna moet ik de tweede gang rechts hebben en dan nog de vierde gang links. Als ik deze weg heb afgelegd, kom ik aan bij de dokter. Er is nog iemand bezig, dus moet ik wachten in de wachtkamer. Ik pak mijn gsm boven en begin te scrollen op Instagram. Ineens passeert er een foto van Noah en Elena, die zo te zien, de tijd van hun leven hebben met elkaar. Ik vraag mij af waarom ik hen eigenlijk nog volg en verwijder ze daarna. Niet veel later wordt de deur van de dokterskamer opengedaan en vertelt de verpleegster me dat ik binnen mag komen. Ik steek mijn gsm weg en loop met haar mee de kamer binnen. Als ik binnen kom zie ik de dokter, dokter Jansens, al meteen. Hij zegt me dat ik mag, eigenlijk moet, plaatsnemen op het bed. Ik doe wat hij zegt en ga liggen, plat op mijn buik. Van zodra ik lig, doet de verpleegster mijn T-shirt omhoog, zodat dr. Jansens mijn rug kan controleren. Hij doet een paar testjes en komt daarna tot de conclusie dat mijn rug al veel verbeterd is en als het zo doorgaat dat ik in plaats van over twee weken, over één week terug mag sporten. Ik bedank de dokter en loop vervolgens naar buiten. Over één week weer mogen sporten wil dus zeggen dat ik mijn missie toch kan meedoen en dat ik mijn rekruten vroeger kan beginnen trainen. Dit komt héél goed uit. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik nauwelijks nog op de weg let en dus tegen iemand bots. Hij had bladeren vast die hij heeft laten vallen. Ik zeg snel: "Oei, sorry, ik had je niet zien lopen" en help met het oprapen van de bladeren. Als ik de bladeren wil terug geven kijk ik naar die persoon zijn gezicht. Ik herken het gezicht van ergens, maar ik kan niet plaatsen van waar ik het herken. Tot de persoon plots zegt: "Victoria, ben jij dat?". "Ja, ik ben het, maar wie ben jij? Ken ik jou van ergens?", antwoord ik. "Ik ben Benjamin, dat je mij niet meer kent. Dat had ik van jou niet verwacht.", zegt hij. "B., moh jij bent veel veranderd, ik had jou echt niet herkend, ook al is het maar twee jaar geleden. Ik wist niet dat jij naar hier was gegaan." Amai, ik had hem echt niet herkend. B (de afkorting, zoals je waarschijnlijk al doorhad, voor Benjamin) was een vriend van mij toen ik nog in België woonde. Hij verhuisde twee jaar geleden (naar hier blijkbaar) en sinds dien heb ik hem niet meer gezien, tot nu dan. In de eerste maanden dat hij weg was hebben we nog gechat, maar daarna kregen we allebei het te druk met school en met hobby's. Daarna hebben we het contact verloren, maar nu staan we hier allebei (het lot heeft hiervoor gekozen, thank you God). Na de botsing hebben we, naar mijn gevoel, nog een paar minuten gebabbeld (Het was blijkbaar een uur, whoops). Na het reünie gesprekje ben ik naar de kamer van Alec gegaan, ik bonsde helemaal happy op de deur. Alec deed de deur open en ik zei dat mijn rug sneller herstelt dan gepland en dat ik volgende week mee mag op missie en dat ik mijn rekruten toch vroeger kan beginnen trainen. Hij was ook helemaal happy, en toen ik vertelde dat ik B had gezien in de gangen, kon zijn geluk niet meer op. Ook mijn geluk kon niet meer op, of toch dat dacht ik. Na een paar minuten verliet ik de kamer en liep de gang op, op naar buiten voor een klein wandelingetje. Tijdens het naar buiten lopen belde ik de baas. "Hallo 454, waarom bel je mij. Je weet dat je mij alleen mag bellen voor een noodgeval. Ik ging jou eigenlijk al bellen, dus je stoort niet", neemt hij op. "Hoi G. Ik weet het, maar het is héél dringend, allee eigenlijk niet, maar het is gewoon heel goed nieuws." "Aah, vertel. Ik zeg het wel na jou." "Je weet dat mijn rug is verbrand door mijn kamergenoot, ook wel gekend als de badboy van de school. Wel ik ben dus naar de schooldokter gegaan voor dagelijkse controle, en hij heeft gezegd dat ik over een week al terug zou mogen sporten, in plaats van over twee weken. Dus dat is goed voor je weet wel, en ook voor de nieuwe leden, ik kan die dan beginnen trainen. Een week vroeger dan gepland, als dat gaat natuurlijk." "Dat is heel goed nieuws, tuurlijk mag je beginnen met de nieuwe rekruten, ik geef dit wel door aan iedereen." "Oké, maar wat wou je zeggen?" "Ah dat, ik vrees dat ik je gemoed naar beneden ga halen. Ehm hoe moet ik het zeggen?" "Zeg maar gewoon straight to the point." "Ehm ja, je moeder had vandaag een missie en ze heeft drie kogels in haar lichaam gekregen, op dit moment is de kans op overleven heel klein. Ze ligt in ons ziekenhuis, ik heb al contact opgenomen met je school en Alec en jij hebben toestemming om de school te verlaten tot elf uur vanavond. Zorg ervoor dat jullie op tijd terug zijn, jullie hebben morgen school, daar kan ik niets aan veranderen en je weet het hé, als je meerdere lessen skipt zonder reden, dan wordt je de maffia uit gekicked." "Danku om het te laten weten, G. ik weet het, ik ga zoals elk jaar mijn best doen op school. Tot snel." En ik beëindig het gesprek. Ondertussen is mijn gezicht al helemaal nat van de tranen. Ik loop zo snel mogelijk terug, naar mijn kamer. Hier haal ik mijn handschoenen, bescherming, schoenen en helm, het is heel belangrijk dat je je beschermt, zeker op een moto. Als ik mijn bescherming, schoenen en handschoenen aan heb, ga ik, met mijn helm in mijn hand, naar Alec. Ik bonk hard op de deur en Dean doet open. Wanneer hij mijn natte gezicht ziet vraagt hij wat er is, ik zeg dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt en Alec met mij mee moet. Hij haalt mijn broer snel en zegt dat ik mag binnenkomen. Ik doe wat hij zegt en wacht op Alec. Hij moe zijn bescherming nog aandoen, maar als hij klaar is en zijn helm heeft gepakt loop ik naar mijn garage en loopt Alec naar de hoofdingang. Ik start mijn moto snel op en rijd er daarna mee tot de ingang, waar Alec al staat te wachten. Hij springt snel achterop en we vertrekken naar het ziekenhuis. Gelukkig ligt het niet ver van hier, maar een tien minuutjes rijden aan gewone snelheid, maar toch rijd ik sneller dan toegestaan. Ik wil zo snel mogelijk mijn moeder zien, het kan mij niet schelen hoeveel geld ik moet betalen aan boetes, ik moet en zal haar zien. We hebben er vier minuten overgedaan, we hebben dus misschien een beetje te snel gereden, maar dat maakt mij niet uit, we zijn bij het ziekenhuis. Mijn broer stapt van de moto en gaat al naar de ingang om te vragen in welke kamer mijn moeder ligt, terwijl ik mijn moto ga parkeren. Ik heb het moeilijk met mijn slot rond mijn banden te doen, maar na een tijdje lukt het uiteindelijk toch wel. Ik heb veel tijd verloren met mijn slot dus sprint ik naar de ingang. Alec vraagt: "Waarom duurde het zo lang?" "Ehm, ik kreeg het slot niet rond mijn banden, maar het is gelukt." "Oké, gaan we naar mama haar kamer, ze ligt op de tweede verdieping, de vijfde kamer van rechts. Dus kamer 205.", zegt Alec. We vertrekken naar boven en gaan met de trap natuurlijk, een beetje sportief blijven hé. We passeren het eerste verdiep, waar de maffiakinderen geboren worden, natuurlijk kan je er ook voor kiezen om in een gewoon ziekenhuis te bevallen. Na 26 treden komen we aan bij het tweede verdiep, het verdiep voor gewonden die tijdens een missie zijn gevallen. Hier gaan we de deur binnen en zoeken naar het nummer 205, de vijfde deur aan de rechterkant. Als we de deur openzwaaien zien we meteen bekende gezichten, Cam en Josh. We komen de kamer verder binnen en we zien onze moeder aan een hartmonitor liggen. Ik ga eerst naar Cam en Josh, geef hen een knuffel en ga dan verder naar moeder. Ik geef haar ook een knuffel, allee een halve knuffel, want ze kan niet echt iets doen met haar armen. Daarna neem ik haar hand en ga in een zetel, die niet zo ver van haar bed staat, zitten. Na een half uurtje praten gaan Cam en Josh weg, ze zeggen dat ze naar hun kindje, die in de crèche zit, gaan om hem op te halen. We hebben hun kindje nog altijd niet gezien eigenlijk. Ze verlaten de kamer en toen waren we nog met drie. We zijn ondertussen al een paar uur verder, wanneer een verpleegster komt zeggen dat het bezoekuur gedaan is en dat wij terug moeten naar school. Ik geef moeder nog een laatste halve knuffel, ook Alec geef haar één, waarna we vertrekken. Ik loop naar beneden, naar mijn moto, terwijl Alec wacht aan de ingang van het ziekenhuis. Mijn slot doet weer moeilijk en het is moeilijk om het van rond mijn band te halen. Na een paar minuten lukt het toch en rijd ik naar Alec. Hij stapt op en we rijden terug naar school, deze keer wel rustiger, zonder overtredingen. Als we aankomen aan school gaat de poort open. Ik zet Alec af aan de ingang en rijd zelf verder naar mijn garage. Als ik hier ben zet ik mijn moto erin en doe de garagepoort toe. Nadien stap ik naar de ingang en ga de school binnen. Ik leg mijn kaart op aan de balie en ga daarna verder naar mijn kamer, met de trap. Als ik op het juiste verdiep ben gekomen ga ik naar mijn kamer, zwiep de deur open en vind ik Aaron en iemand anders kussend in de zetel. Ik ga vlug naar mijn kamer en probeer te slapen, want morgen is de eerste dag school, dus heb ik nood aan mijn slaap. Het lukt niet om te beginnen met slapen, want er is te veel lawaai van de "living". Dus ga ik op mijn gsm doelloos scrollen. Ik ben nu op z'n minst aan het rusten.