it's not so simple

~Bar~

Rozdział 4

Wyszliśmy z mojego domu i udaliśmy się do auta Eve. Tak naprawdę niezbyt mnie interesował ten mecz ale nie mogłam zawieść Aarona. Po 10 minutach dojechaliśmy do szkoły. Widziałam że chłopak bardzo się stresował więc objęłam go ramionami.

-Wygracie to!-zapewniłam, po czym jeszcze dodałam-nie widziałam nigdy żeby ktoś grał lepiej od ciebie!

Chyba go to podniosło na duchu bo wyszczerzył się do mnie i odwzajemnił uścisk.

Kiedy szliśmy w stronę szkoły zobaczyłam nieprzyjemny wzrok Liama na mnie i Aaronie. Niezbyt się jednak tym przejęłam i ruszyłam dalej. Pożegnaliśmy się z przyjacielem przy szatniach. Ruszyliśmy z przyjaciółką na trybuny i usiadłyśmy na plastikowych krzesełkach. Nastała niezreczna cisza. Nagle zaczęła Eve:

-Co cię łączy z Aaronem?

-Nic to mój przyjaciel- Powiedziałam zmieszana wiedząc o co może jej chodzić.

-Taaa- Odpowiedziała podnosząc lewy kącik ust.

Przeniosłam wzrok na boisko i lekko się zarumieniłam.

Rozgrywka ciągnęła się minutami. Nagle usłyszałam krzyki szczęścia. Oczywiście nasza drużyna wygrała. Odchyliłam głowę do tyłu z ulgą że już mogę uciec z tej męczarni i wracać do domu. Jednak moje plany pokrzyżowała Eve.

-Zapomniałam ci powiedzieć że chłopcy zaproponowali wyjście do jakiegoś baru.

-No to miłej zabawy- Odpowiedziałam szczerząc się.

Eve zmarszczyła brwi.

-Oczywiście powiedziałam im że ty POJEDZIESZ z nami -Po czym dodała podnosząc brodę do góry i mrużąć oczy z lekkim zadziornym uśmieszkiem. Już nie masz wyjścia.

Skrzywiłam się i chciałam już powiedzieć jakąś wymówkę ale Eve nie dała za wygranął. Złapała mnie za rękę i dynamicznym ruchem podciągnęła do pionu. Zaczęłyśmy iść w stronę chłopaków stojących obok szatni.

-Kelly już jest. Możemy jechać. Powiedziała szczęśliwie Eve.

Wszyscy się uśmiechneli ale uśmiech Liama był największy. Odwróciłam się i zaczełam iść obok dziewczyny w stronę parkingu.