O gündən bəri hər şey yolunda gedirdi. Muradovlar ailəsinin həyat xətti (sujeti) yoluna geri qayıtmışdı. O bədbəxt hadisənin üstündən aylar keçmişdi. Gültəkin xanım gözlərini əlində gündəliyi ilə pilləkənləri enən qızına yönəltdi
-Hara gedirsən?
-Ağrılarımı məhv etməyə
-Qızım!
-Bəli
-Sənə bir məsləhət vermək istəyirəm (Ayla bir söz demədən üzünə baxırdı )
Bu ağrı verən bir məhfumdur, amma məhv etmə. O sənin sirdaşın olaraq qalsın .Ən yaxşısını sən özün bilərsən amma. Saxla bu gündəliyi. Bizə deyə bilmədiyin, ya da sənin yanında olmadığımda bu gündəliyə yaz. Düşün ki,o gündəlik mənəm. Səni dinləyirəm
(Ayla anasının sözlərin də həqiqətin olduğunu anladı və səssiz -səmirsiz otağına geri döndü )
.....
Anası qızının qapısı döyüb
-Icəri olar?
-Buyur
(Gültəkin xanım oğlanı xatırladan qızını başdan ayağa süzdü )
-Qızım?
-Bəli
-Sənə, ee
-Nə? Mənə nə?
-Elçi
-Nə?
-Elçi gəlib
-Oğlanlara da elçi gəlirmişlər .
-Qızım ,zarafat etmirəm
-Qoyla getsinlər
-Qızım!
-Ana nə? Oğlan kimi görsənirəm deyə evdə qalacağımı düşünürsən?
-Qızım!
-Bəs nə?
-Yoxsa Turala görə .Ona sadiq olma..
-Ana!Tural ilə biz dost belə deyildik. Yəni o həyatımda başqa bir. (susdu )
-Qəbul edirəm
-Ne,necə?
-Qəbul edirəm. Tural mənə deyirdi ki,unutmaq istəyirsənsə həyatına yeni bir insan əlavə et
-Turalı unutmaq istəyirsən?
-Yox ,yox !Keçmişimi. Turalı xatırlayacam. o mənim iyrənc keçmişimdən Xoş xatirəmdir.
-Məcbur deyilsən
-Ana sən də lap qəribəsən. Deyirəm, Bəli!
