Het was december 2022, ik kwam thuis van school en ik plofte neer op de bank. Wat ik de laatste tijd steeds vaker deed. ik was moe van school, wat ik normaal nooit echt was. Ik ben veranderd de afgelopen maanden maar dan ook echt erg veranderd. Ik weet niet wat er met me aan de hand was. ik werd steeds depressiever, ik was altijd moe en deed niks meer, ik ging alleen maar naar school met veel tegenzin. Ik sprak ook niet meer af, ik was er gewoon te moe voor. Het enige wat me nog een beetje kon opvrolijken was Bankzitters kijken.
Op een dag kwam ik weer thuis van school en plofte zoals gewoonlijk weer op de bank. Dat was het moment dat mijn moeder er echt zat van was ze maakte zich echt zorgen om me. Ik moest ook vaak naar de wc en had veel dorst. Mijn moeder kwam naast me zitten op de bank en zei dat ze de huisarts ging bellen. Daar zat ik echt niet op te wachten. dan moet ik daar een gesprek voeren met iemand die ik niet ken plus ik weet überhaupt niet wat er met me is. maar ja ik heb toch geen keus.
Een paar dagen later moest ik naar de huisarts. de avond ervoor kon ik nauwelijks slapen, ik keek er gewoon zo erg tegenop.
En wat moest ik allemaal wel niet zeggen?!
Ik raakte ligt in paniek maar uiteindelijk viel ik toch in slaap.
De volgende ochtend kon ik gewoon niet wakker worden maar dat is ook niet heel gek want ik sliep ook pas laat. Maar toen na 10 minuten is het me gelukt, ik ben opgestaan. Ik kleedde me aan en deed nog wat make-up op. Toen ging ik naar beneden en at mijn ontbijt op.
Toen ik klaar was met alles ging ik naar school, met angst, angst dat ik vanmiddag met die huisarts moest praten. Normaal vind ik het niet erg om met mensen te praten maar toch zag ik er erg tegenop.
JE LEEST
Ziek of niet, het leven gaat door
Non-FictionHoii ik ben Jaimy en ik wil laten weten hoe het is om diabetes te hebben, daarom neem ik jullie mee in mijn ervaring met deze ziekte. Ik wil dat jullie weten dat het niet altijd even makkelijk is en dat je soms ook down momenten hebt, wat natuurlijk...
