Ziek of niet, het leven gaat door

Weer thuis

Ik kwam weer thuis en plofte weer neer en kroop in het hoekje van de bank. Daar heb ik dan ook de rest van de dag gezeten totdat we gingen avond eten. Twee uurtjes na het eten gingen we nog een kopje thee drinken, toen vroeg mijn moeder hoe het met me ging en waarom ik eigenlijk zo veranderd was. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde me gewoon zo vreselijk en ik huilde mezelf vaak in slaap. Maar dat wist ze natuurlijk niet en ik was al helemaal niet van plan om dat te vertellen. Ik voelde me alleen alsof niemand me begreep. Het was echt verschrikkelijk. Maar toen moest ik nog antwoord geven en ik kreeg echt een error, want ik kon wel zeggen dat het goed met me ging maar zij weet ook wel dat dat niet zo is. Dus ik zei dat ik gewoon niet zo goed in mijn vel zat de laatste tijd en dat ik niet wist waarom. Ze stelde zo veel vragen en ik kon er gewoon geen antwoord op geven. Wat ik ook aangaf aan haar.

Ik zei dat ik boven nog wat moest doen en rende de trap op. Ik kon het gewoon even niet meer aan. Ik stormde mijn kamer in en begon te huilen. Maar net niet zo hard dat ze het kon horen. Echt van alles ging door mijn hoofd heen. Ik kreeg er hoofdpijn van. Even later veegde ik mijn tranen weg en keek in de spiegel, maar toen kwamen er alleen nog maar meer. Ik was gewoon niet blij met mezelf ik vond mezelf niet goed genoeg en ik weet ook niet waarom maar zo voelt het gewoon. Na een tijdje kalmeerde ik weer en liep naar beneden zonder dat iemand wist wat er net was gebeurd. Ik dronk mijn thee op en na een half uurtje ging ik weer naar boven om naar bed te gaan. Ik was zo ontzettend moe. Maar toen ik in bed lag kon ik niet slapen wat eigenlijk best raar is als je zo moe bent maar het lukte gewoon niet. Ik was zo hard aan het nadenken over dingen.