Ziek of niet, het leven gaat door

Hoe slecht je je ook voelt je verschijnt altijd weer met een glimlach

De volgende ochtend stond ik op, nogsteeds zo vermoeid als altijd.
Maar ja niemand mocht doorhebben hoe ik me voelde, dus ik kwam beneden met een glimlach. Uiteindelijk ging ik naar school en kwam met precies dezelfde glimlach als vanmorgen aan. Ik hoopte maar dat mijn vriendinnen niet doorhadden dat het zo slecht met me ging.

Elke dag werd het weer steeds moeilijker om die glimlach op te zetten, om altijd maar zo vrolijk te doen. Het lukte gewoon niet meer.
Mijn vriendinnen en familie merkten ook dat ik achteruit ging.
Ze maakten zich zorgen om me. vooral mijn vriendinnen, ik bofte maar met ze, ik had geen betere vriendinnen kunnen wensen. Ze vroegen altijd als ze zagen dat het niet zo goed met me ging als er wat aan de hand was en zo. Echt love naar hun.

De dagen werden alsmaar zwaarder en ik kon het gewoon niet langer meer volhouden, mijn ouders merkten dat ook. Ze zeiden dat ze toch weer de huisarts gingen bellen. Want ik had de laatste tijd ook steeds meer klachten gekregen ik was een paar kilo afgevallen, ik had heel veel dorst en ging daarom ook vaak naar de wc en ik deed gewoon echt niks meer en was depressief.

Ik keek er wel weer tegenop maar niet zo erg als de vorige keer. Want nu wilde ik wel een keer weten wat er met me aan de hand was. Maar ik hoopte niet dat het weer die moeder van een kind uit mijn klas was. En ik hoopte al helemaal niet dat het weer zo'n dom gesprek was als de vorige keer.