ადამიანები ამბობენ, რომ დედამიწაზე სრულყოფილება არ არსებობს. მაგრამ სუბინმა ხომ იპოვა ის? მან იპოვა თავისი სრულყოფილება!
და შესაძლებელია, ადამიანის მიმართ, ასეთ მცირე დროში, ამხელა გრძნობა გაგიჩნდეს, როგორიც სუბინს? ალბათ არა.
მაგრამ რას გრძნობდა იონჯუნი? სურვილს, ვნებას. ყველაფერს ერთდროულად.
ახლა, სუბინზე მიკრული სწორედ მასზე ფიქრობს, სუბინზე და მის გრძნობებზე. ერთად რომ იყვენენ, როგორ მიიღებს ამას ხალხი, როგორ მიიღებს ამას იონჯუნის 'ოჯახი'?
უნდა რომ ბომგიუს და თეჰიონს გავდეს. მათნაირი თავისუფალი იყოს, არ ადარდებდეს ხალხის აზრი. მაგრამ არაა. ის ოჯახისგან დაშინებული, დაკომპლექსებული ბიჭია, რომელიც ნაბიჯს ისე ვერ დგამს რომ არ გაიფიქროს "ხალხი რას იტყვის", "ხალხი რას იფიქრებს"
ეზიზღება თავის თავი, მაგრამ უფრო მეტად მისი მშობლები, რადგან მათ გახადეს ესეთი.
***
- რა ლამზია. - ფიქრობს იონჯუნი, და მძინარე სუბინს თმაზე ეფერება.
- ისე, იცი რომ ასე მიშტერება უზრდელობაა? - თვალს ახელს სუბინი და იონჯუნის სახეზე ეღიმება.
- შენ... შენ რა გეღვიძა? - შეიცხადა შავთმიანმა და უფროსს მოშორდა.
- ეე, რატომ მომშორდი?? - იონჯუნისკენ მიცოცდა და ისევ მიიხუტა.
- სუბინ მომშორდი!! - ყვირილი დაიწყო იონჯუნმა და ეცადა სუბინის გიგანტი მკლავებისგან თავის დაღწევას.
- არა! - თავი გააქნია ქერამ, უმცროსს ზემოდან მოექცა და ღუტუნი დაუწყო.
- სუ..ბინ... მომ...შორ...დი... გთხ...ოვვ... - ხითხითებდა იონჯუნი, რა დროსაც ოთახში ბომგიუ შემოვარდა.
- ადექ.... ვაიმე ბოდიშით. მე არაფერი დამინახავს, გააგრძელეთ რასაც აკეთებდით! - თავლებზე ხელი აიფარა და ოთახიდან გავარდა.
- მადლობა გიუ!!! - იყვირა იონჯუნმა და საწოლზე ჩამოჯდა. - რატომ მიყურებ?
YOU ARE READING
ME, YOU AND THE OCEAN |Bl|
Short Story" ამჯერად მისი გადარჩენა, ვეღარ შევძელი..." ------------------------------------------------------ 01.02.2023
