Gözlerime inanmayarak Batının ne tepki vereceğini seyrettim.Sinirli bir şekilde nefes alarak konuşmaya başladı.
"Defne bu kim !" derin bir sessizlikten sonra konuşmaya karar verdim.
"Batı lütfen sakin ol.Her şeyi anlatacağım." Egemen bana şüphelenmiş gözlerle bakıyordu.Ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.Batı daha fazla dayanamayıp yeniden tekrarladı.
"Defne sana bu kim dedim ?" bu sefer sesi daha yumuşak çıkmıştı ama bu benim her şeyi anlatacağım anlamına gelmiyordu.Bir şey söylememe zaman kalmamıştı.Batı Egemene bir yumruk indirmişti.
"Kimsin lan sen ne işin var senin Defnenin odasında!"işte tam o sırada Egemenin ne diyeceğini merakla bekliyordum.
"Defnenin abisiyim varmı bir diyeceğin."Batı duraksadığı anda Egemen fırsat bilerek karnına tekmeyi geçirmişti.
"Yeter artık kesin çocuk gibi kavga etmeyi."dememe kalmadan bende karın bölgeme bir tekme yemiştim ve ani bir düşme ile kafamı sert bir yere çarpmıştım.Mirayın sesi kulağımdan gitmiyordu.
"Defne düştü yardım edin!' diyerek yanağımda sıcak bir el hissettim ve ardından bir damla göz yaşı yanağımdan yavaşca iniyordu.
Gözlerimi açmak istemiyordum o acıyan bakışlardan , bana ne zaman bir şey olsa hepsinin yanımda olmalarından, önemsenmekten bıkmıştım.Bana bir şey olduğu zaman yanımda olmalarını istemiyordum. Bana her zaman yanımda olacak insanlar lazımdı ve bu insanlar zor bulunuyordu.Gözlerimi istemeyerekte olsa açtığımda yanımda uzanan ve kendini suçlu hisseden bir Batıyla karşılaştım.Yattığım yerden kıpırdandığımda su istediğimi anlamış olmalı ki Miraydan bir bardak su rica etti.Miray bir bardak su ile yanıma geldi ve omzumdan tutarak suyu içmemi sağladı.Egemen konuşmamı bekler gibi sadece yüzüme odaklanmıştı.
"Her şeyi açıklayacağım ama bana zaman verin."onaylayan gözlerle baktılar.Duru ve Ediz yanıma gelerek iyi olup olmadığımı sordular.Her ne kadar iyi olmasamda zoraki bir gülümsemeyle karşıladım onları.
"Kavganın ortasında kalmana rağmen hala yaşıyorsun ufaklık."diyerek Egemen saçlarımı karıştırdı.Beni herkesin içinde küçük düşürmesi yetmiyormuş gibi birde ufaklık diyordu.Burda herkes dememdeki asıl kişi Batıydı.
Miray şaşkın gözlerle Egemene uzun bir süre baktı.Egemen ona karşı çok tepkisizdi 'canın cehenneme ' bakışını attı ve önüne döndü.Batı Egemene karşı samimi oluşumu yanlış bulsada uzun zaman sonra Egemeni görmek bana iyi geliyordu.Batı mahçup bir şekilde elini ensesine koyarak yanımıza geldi.
"Ben biraz hava almaya çıkacağım."diyerek odanın balkonuna doğru yön aldı.Egemen daha fazla dayanamayıp bana Batının kim olduğunu sordu.
"Nasıl oluyorda benden çok bu adamla vakit geçiriyorsun.Yoksa düşündüğüm şey mi ?"
"Hayır aklından bile geçirme biz sadece arkadaşız."diyerek inanması için umut ediyordum.
"Ne zamandır arkadaşsınız ?" ah! bu Egemenin soruları beni öldürüyordu.Evlenme programlarındaki yaşlı teyzeler gibi susmak bilmiyordu.Yakında evi varmı ? arabası varmı ? diye sormasından korkuyordum.
"Bu yaz tatilinde tanıştık oldumu daha fazla sorun varsa almayayım ben !"sanki dediklerimi duymuyormuş gibi soru sormaya devam ediyordu.
"Ona karşı bir şey hissetmiyorsun öyle değil mi ?" sabır dileyerek konuşmaya devam ettim.
"Dediğim gibi sadece ARKADAŞIZ."arkadaşıza vurgu yaparak sözünü bitirmesini rica ettim desem yalan olurdu o yüzden etmedim.Egemen Batının yanına giderek yeniden bir başlangıç için onunla dost olmaya karar vermişti.Miray Egemenin yanımdan gitmesini fırsat bilerek bu seferde o yatağın yanındaki koltuğa oturdu ve nasıl başlayacağını bilmeyen bir ifadeyle kelimeleri sıraladı.
"Egemen daha ne zamana kadar burada kalacak ?"ağlamaklı ses tonuyla konuşuyordu ve bu haline acımıyor değildim.
"Gideceğini sanmıyorum.Beni burada yalnız bırakmak istemediğini söyledi."
"Defne sen yalnız değilsin bunu asla aklından çıkarma ."destek olmak amaçlı bunları söylüyor olsada bir yandanda doğruyu söylüyordu.
"Uzun zaman sonra onu mezarlıkta görmek nasıl bir duyguydu ?" benden çok Mirayın konuşmaya,dertleşmeye ihtiyacı vardı ve bana meraklı gözlerle cevap vermem için bakıyordu.
"Yanında kan bağının olan birinin olması huzur veriyorken geçmiş önümüze bir duvar gibi çıkıyor."diyerek duygularımı ona döktüm ve bu beni rahatlatmıştı.
"Sence Egemen beni affedebilecek mi ?"bir umutla bakıyordu gözlerime .Egemenin adının her geçtiği yerde gözleri parlıyordu.
"Bunu ikimizde bilemeyiz bunu zaman gösterir.Şunu bil ki geçmişi hiçbirimiz unutmadık." derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım.Sanki dün gibi hatırlıyordum. Selenin o sıcak gülüşünü,nehirin altında çırpınarak can vermesini. Geçmiş peşimizi bırakmıyordu ve bırakmayıda düşünmüyordu.
Gece olmuştu.Tüm gün yatakta uyuduğum için kalkıp duş alacaktım.Banyoya girdim ve duş almak için sıcak suyu açtım.Aynaya baktığımda karnımdaki morluğu görünce şaşırmadım.Batı güçlü birisiydi ve karnımda böyle bir iz bırakması normaldi.Acıya dayanıklıydım fiziksel acılar umrumda bile değildi.Sıcak su derimi ateş gibi yakıyordu.Duştan çıkıp havluya sarıldım.Egemen kanepenin üzerinde sayıklıyordu.Ne dediğini duymak için biraz daha yaklaştım.Pencerenin sertce örtülmesiyle korku içinde geriye adım attım.Şimşek çakıyordu.Eskiden şimşek çakmasından korkar Egemenin yanında uyurdum ama açıkcası buna cesaretim yoktu.
"Selen kurtaracağım seni dayan güzelim."diyerek sayıklıyordu.Pencereyi yavaşca kapattım ve onun uyumasını seyrettim.
"Selen"diye bağırarak yere düştü.İçimdeki gülme isteğini yok sayarak kaldırmak için yanına gittim.Kaç yıl sonra yeniden kabus görmüştü.Su getirerek rüyasında ne gördüğünü sordum.Başından terler akıyor,gözleri kızarmıştı.Korku içinde atan kalbini duyabiliyordum.Onu ilk defa böyle görüyordum.Korku içinde...
"Seleni gördüm Defne.Bana ölmediğini,her şeyin Mirayın suçu olduğunu söyledi.Bana... onu affetme dedi."ona destek olmak amaçlı sadece sarılabilmiştim.
"Sen böyle olmasını istediğin için böyle bir rüya gördün."
"Hayır!Defne anlamıyorsun beni gerçek gibiydi diyorum sana."
"Şşş tamam inanıyorum sana."
"İnanmadığın o kadar belli oluyorki . Bana hala Mirayı savunuyorsun öyle değilmi. Her şeyi biliyorum Defne! telefonundaki Mirayla konuştuğun tüm mesajları gördüm.
Eğer-"sözüne devam etmesini sağlamadan ben devam ettim.
"İstemiyorum gitmeni."diyerek onu şaşırtmış oldum .Benden öylece kurtulacağını sanıyorsa yanılıyordu.Daha yeni kavuşmuştuk birbirimize onu erkenden yurt dışına göndermeye hiç niyetim yoktu.
"Demek beni o kadar çok özledin . Eski Defne ölse bunu söylemezdi."diyerek koltuğun üzerindeki yastığı kafama fırlattı.
"Tam isabet ."dediğinde bu sefer bende ona bir yastık fırlattım ve gülmemiz uzun bir süre boyunca devam etti.
Bir şimşek daha çaktığında korktuğumu anlamışcasına yattığı yerden yana kaydı ve bana yer açtı.Bende yanına geçerek koltuk rahat olmasada uzandım.Kollarıyla sıkıca belimi sardı.Yanında birisiyle uyumak gerçekten huzur vericiydi.
