Denizin gelmesine sevinsem mi yoksa üzülsem mi bilememiştim. Duygu karmaşıklığı içerisindeydim.Tek istediğim bu gece Deniz ile Batı arasında bir olay çıkmamasıydı en son olanlar benim hastanelik olmam bunları bir daha yaşamak istemiyordum .Daha fazla dışarda kalmasını istemediğimden kollarımı boynuna dolayıp içeri gelmesini söyledim.Batının bunun burda ne işi var der gibi bakışları üzerimdeydi ama sırf doğum günüm için susmayı tercih ediyordu.Miray Denizin gelmesine şaşırmamış gibi bir hali vardı.Sonuçta partiyi o hazırlamıştı ve kimlerin davet edildiğini benden daha iyi bilmesi normaldi.Yoğun müzik odayı kaplıyordu.Küçük bir kulübe için bu kadar ses yeterince fazlaydı.İnsan doğum gününde bir köşede canı sıkkın bir şekilde otururmu demeyin şuan durumum öyle gözüküyor.Kalabalıktan hoşlanmayan biriyim.Herkes doğum günümde eğlenirken ben neden böyleydim anlam veremiyordum belkide genlerimde vardı.Geç saatlere doğru Miray herkesi yolcu etmeye başladı bu kadar kişiyi küçücük bir kulübeye nasıl sığdırabilmişti gelen kişilerin yarısını tanıyordum diğer yarısını ormandan toplamıştı galiba.Miraydı bu ne yapacağı belli olmazdı.Edizin beni güldürmek için yaptığı o berbat espirileri saymazsak hiçbir sorun yoktu.Miray ile Deniz ortalıkta gözükmüyorlardı.Onları evin içinde aramadığım yer kalmadı.Birazdan gelmelerini ümit ediyordum ama bir yandanda başlarına bir şey gelicek gibi bir his vardı içimde bir yerlerde.Saatten gözümü ayırmıyor gelmelerini bekliyordum.Bir süre sonra dışarda aramaya karar verdim.Kimseye haber vermeden gizlice evin anahtarını aldım.Sonuçta ben gelene kadar uyumuş olurlardı.Soğuk havayla beraber rüzgar tenimi ele geçirdi.Kim doğum gününü ıssız bir ormandaki kulübede kutlardı ki anlamış değildim.Arkama bakmadan ilerliyordum.Arkamda birinin olduğunu hissettiğim an adımlarımı hızlandırdım ve artık koşarak ilerliyordum.Nefes nefese kalmış dinleniyorken arkamdaki kişinin nefesini hissettim oda benim gibi nefes nefese kalmışa benziyordu.
"Defne artık koşmayı bırakacak mısın?" Batının o güven veren sesiydi bu.Arkamı döndüm ve sarıldım ormanda kaybolmak beni gerçekten çok korkutuyordu.
"Batı!!"sesimin endişeli çıkması her ne kadar onun için şaşırtıcı bir durum olsada benim için değildi.
"Geçti güzelim yanındayım.Seni asla bırakmam.Benden öyle hemen kurtulacağını sanıyorsan yanılıyorsun."
"Ben... çok korktum Batı önce Miray sonrada Deniz ortalıktan kayboldular.Ben sadece onları aramak için çıkmıştım sonra kendimi ormanda buldum ve tam o sırada ayak sesleri ..."titreyerek konuşmamdan korkmuş olduğumu anlamış olmalıki daha fazla konuşmama izin vermeden sadece sarıldı.
"Şşş gel buraya tamam...Şimdi neredelerse beraber arıyalım sırf Miray için arıyacağım yoksa Denizi ister kurtlar parçalasın umrumda bile değil."
"Ne!! buralarda kurtdamı var?"
"Bilmem belkide vardır ."diyerek küçük çaplı bir kahkaha attı.
"Gülme ben ciddiyim bak doğruyu söyle kurt felan varmı?"
"Hayır yok tamam mı için rahatladımı?"
"Hayır Miraygili bulmadan benim içim rahat etmez ."Batı Miray diye bağırıyor.Ben ise Deniz diye.Ses seda yoktu.Ormanın derin sessizliğinden her ne kadar ürperiyor olsamda Batıya çaktırmamaya çalışıyordum.
"Üşüyeceksin Defne al şunu giy."ısrar edeceğini bildiğim için verdiği deri ceketi üzerime giydim.
"Deniz!!" olabildiğince kuvvetli bir şekilde bağırıyordum tahminime göre 1 saattir arıyorduk . Ay ve yıldızların ışığı ile devam ediyorduk.Telefonumu kulübede unutmuştum tamda unutmanın sırasıydı sanki. Pes edecekti ayaklarım artık dayanamıyordum.
"Batı dur !daha fazla gidemeyeceğim dinlenelim artık ."Bir ağacın gövdesine yaslandım ve yorgun bedenimi dinlenmek üzere bıraktım.Ağlamak üzere dolan gözlerimle kafamı Batının omzuna koydum.
"Bulamayacağız onları biliyorsun değilmi? "
"Biliyorum ama umudumuzu kaybetmememiz lazım sende bunu böyle bil."
"Bu lanet olası ormanda onları bulabileceğimizimi sanıyorsun!?"gözlerimdeki yaşları artık serbest bırakmıştım.
"Sesi sende duydun mu ?"
"Ne sesi?"
"Şşş sessiz ol."
"Bu Mirayın sesi."
"İmdat!!!"
"Onları bulduk galiba"gelen sese doğru yön almış koşarak gidiyordum.Bir süre sonra ses gitti.Arkama baktığımda Batı yoktu.Paniğe kapıldım , bir ağaca takıldım ve aşağı doğru yuvarlandım.
Gözlerimi açtığımda ilk olarak yanan ateşi gördüm ve ardından sandalyelere otutturulmuş Deniz ve Mirayı nerde olduğumun farkında olmam kısa sürdü hala ormandaydım.Denizin sesiydi bu ...
"Defne iyi misin."Tanımadığım bir erkek sesi konuşmaya başladı.
"Konuşmayı kesin."Baş ağrısı beynimi ele geçirmişti.Bu adamlar kimdi ?Benim burda ne işim vardı ?Batı neredeydi ? Beynimi kemiren bu sorular durmak bilmiyordu.Tek umudum Batıydı .Mirayın makyajı akmış,ağlamaktan gözleri şişmiş,saçları darma dağın haline alışkın değildim.Benim görüntümünde ondan farklı bir yanı yoktu derdim ama kendimi görebilseydim bunları söylerdim tabi ama ormanda aynamı vardıda ben kendime bakmadım.Bu durumda bile kendi çapımda espiriler yapıyordum.Karşımdaki adam 1.80 boylarında mavi gözlü biriydi ve yüzümdeki gülümsemeye sinirlenmiş olmalı ki yüzüme tokat yedim ama daha çok gülmeye başladım bu adamın zorumu vardı bana.Miray kafayımı yedin der gibi bakıyordu.Belkide yemişimdir ben ne zaman normal oldum ki??
"Neyi bekliyoruz öldüreceksen öldür bizi .Sıkıldım ben otur otur popom uyuştu."
"Şaka mısın sen ? Merak etme sizi kurtlara yem etmeyeceğim kendi ellerimle öldüreceğim."
"Sen öyle san Batı bizi kurtarıcak.Senin gibi bir piçin elinde ölmeyeceğim."
"Batı kendini bile kurtarıcak durumda değil.Bir de sizimi kurtarmaya çalışıcak hah boşuna ümitlenme güzelim."
"Bana güzelim deme !"
"Ağzını bantlayın şunun çok oldu artık bu!"gözlerimi yorgunlukla kapattım.Bütün günün ağırlığı üzerimdeydi.Kurtulmayı dileyerek uyumaya çabaladım.
Titreyerek gözlerimi açtım. Sabah olmuş güneş yerini çoktan almıştı bile. Bedenim buz tutuyordu sanki.Dün geceki adamlar polisler tarafından götürülüyordu.Bedenim yorgunluktan ayağa kalkamıyordu.Vücudumun belirli yerlerinde ağrılar vardı.Bu dünkü yuvarlanmamdan olsa gerekti.Batı sızlanmama karşı başta ne yapıyor bu diye düşünsede umursamayıp beni kucağına alarak ormanın derinliğinden çıkardı.
