Hastaneden çıkalı iki gün oldu. O güne dair bişey bilmek istemiyorum. Zaten bana ne olduğunu hatırlamıyorum tek hatırladığım , yurtta odamdaydım lise hatıralarıma - 2 yıl aradan sonra ilk defa bakıyo olduğum - eşyalara bakıyordum . . Sonra bir fotoğraf çarptı gözüme kutunun en altında gizlenmiş - adeta birdaha görmemek üzere sakladığım bir fotoğraf - sonrası karanlık. Gözümü açtığımda nerde olduğumu anlamam zor olmadı , hastanedeydim. Elimde serumun bağlı olduğu iğneler ve yanımdaki koltukta iki büklüm uyuyan ceren. Nasıl gelmiştim ben buraya? Bana nolmuştu ? Annem , Babam burdalar miydi ? ( Lütfen olmamış olsunlar ) tüm bu soruları düşünürken içeri hemşire girdi ; " uyandınız mı uykucu hanım? :) " dedi. Uykucu hanım mı? Ne zamandır uyuyorum ki ben?
" Anlamadım " der gibi bakarken şaşkınlığımı anlamış olacakki " 24 saattir aralıksız uyuyosun ondan bahsediyorum " dedi.
Ne diyordu bu hemşire? Ayağa kalkmak için sunlardan kurtulmam gerekiyodu. Sol Koluma uzanıp serum iğnesini çıkarmaya çalışınca hemşire direk müdahale etti. "Şsst napıyosun sen onu sana takmak için ne kadar çok uğraştım biliyo musun ? bu kadar inatçı ve Asabi olmak zorunda mıydın küçük hanım? :) " dedi. Anlamıyordum bana nolmuştu? Kekeledim. "Ba . . bana noldu? Hatırlamıyorum hiç birşey. " dememle sessiz bir sekilde anlatmaya başladı " Hastaneye geldiğinde baygındın , sinir krizi geçirmişsin ve kafanı komidine çarpmıssın , Arkadaşın ( cereni göstererek ) seni bulduğunda yerde yatıyomussun. " hemşire bunları derken sanki başka birinin başından geçen olayı dinler gibi ağzım açık kaldı. Bunları ben mi yaşamıştım? Saçmalık. Rüya olup olmadığını anlamak için elimi başıma götürdüğümde biraz sert dokunmuş olmalıyım ki istemeden 'ah' dedim. Başımda sargı vardı. Ceren sesimi duyar duymaz gözlerini açtı. " Denizz canım iyi misin? Ağrın mı var? Çok korkuttun bizi! " sesi ağlamaklıydı. - Canım arkadaşım ♥ gerçekten korkmuş görünüyordu. - Bi dakika bizi mi dedi o? " Annem - Babamın haberi var mı? Lütfen yok de ceren lütfen ! " sesim yüksek çıkmıştı. "Hayır yok merak etme hallettim onu baban Fransadaymıs zaten annen aradı telefonunun kırildığını ve bütün gece antremanda olduğun için uyuduğunu söyledim. " dedi. Rahatlamistim en azından ailem bişey bilmiyodu. Bana noldu dercesine cerene bakınca ceren " yurda gidince anlaticam tatlım " dedi. Yanağıma bir öpücük kondurdu.
...
Artik biliyordum ne olduğunu bana . . kerem yüzünden sinir krizi geçirmiştim ve kendimi kaybetmistim. Aradan geçen iki yıla , beni terketmesine ve hatta başka kızları hayatına almasına rağmen hâlâ seviyordum onu Kahretsin ki seviyordum. Ondan uzaklasmak için üniversite tercihimi Muğla yapmıştım. Ailemden , arkadaşlarımdan , keremden uzak geçen iki yılın ardından o fotoğraf yine herşeyi başa döndürmüştü.
............
Yine aynı rüyayla uyanmıştım , kalbim yerinden çıkacak gibi atmak zorunda mıydı sanki her sabah? 'Artık unut onuda rüyalarıda deniz unut' içimden günde bin kerede tekrar etsemde bu sözleri olmayacağı - olamayacağını biliyordum. Böyle birşey mümkün değildi benim için bunu kendime yakıştıramazdım. Aradan ne kadar zaman geçmiş olursa olsun , ne kadar kötü şeyler de yaşamış olsak ; aklıma geldiğinde kalbimi hâlâ ilk günkü gibi attıran adamı unutamazdım.
Ben bu düşüncelerle boğuşurken ceren'in bağırmasıyla bu düşüncelerden kurtuldum.
'' Deniiiiz! Hadi kalk bak sınava geç kalıcaz. ''
Doğru bugün Badminton turnuvası vardı. '' Besyo'yu kazanmak için kendini paralayan bi kız nasıl olurda okula gitmek istemez şuan! :)
" ceren hâlâ çabalıyodu yataktan kalkmam için. Cereni seviyodum , Muğla'ya geldiğim günden bu güne hiç yanlız bırakmamıştı beni , Üniversitenin ilk günü ilk tanıştığım ve iki yıldır aramızda su sızmayan tek arkadaşımdı. Arkadaş edinme konusunda hiçbir zaman zorlanmadım fakat o farklıydi Hastanede başımda sabaha kadar bekleyende oydu. .
-Meraba arkadaşlar :* bu benim ilk Hikayem umarım beğenirsiniz. ♥ devamı en kısa zamanda. Yorumlarınızı bekliyorum.
