Arabalarda ve merkezdeki barlarda öpüşmek ihtiyacımız olan tek şeydi.
Yaralarımın etrafına yıldızlar çizdin ama şimdi kanıyorum.
Çünkü seni biliyordum; son anda karar verişini... Bende bir kan lekesi gibi iz bırakışını.
Peter'in Wendy'i kaybedişin...
Bu hikayeyi çok sevdiğim kıvırcık saçlı güzelliğime yazdım...
Taylor Swift-Augst...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Seviyorsan affedersin. Bırak tüm kusurları, yanan canını bile umursamazsın..."
Jimin'den~
Dolu gözlerim. Kalbimdeki acının tarifi yok. Nasıl oluyor da alıştığım görüntüye karşı hâlâ bağışıklık kazanmamıştım? Aksine acı her defasında daha çok nüfus ediyordu vücuduma.
Yine bir yarış kazandı. Yine bir başarı. Her defasında boynuna başka kollar dolanıyordu. Ben ise alıştığım gibi çıkışa yönelmiş, kendi yoluma koyulmuştum.
O güçlü kolların başka kollara dolanması beni incitiyordu. Canımı yakıyordu ama sesim çıkmıyordu. Suçlu olan varsa o da benim.
Jungkook'a aşık olmamı isteyen o değildi. Beni buna zorlamamıştı. Hatta eşcinsel olmayışı asla birlikte olmayacağımızın en büyük kanıtıydı. İnatla hislerimi ne zaman bastırmaya çalışsam sonunda ağlıyordum.
Ağlamaktan yorulduğum için hislerimi bastırmaktan vazgeçeli çok olmuştu. Ya da onu sevmekten vazgeçme çabalarımdan yorulmuştum.
Onu sevmekten vazgeçemiyordum. Kaç sene oldu? 9 sene.
13 yaşımdaydım. Yeni komşumuza hoş geldiniz kurabiyesi götürmem için annem elime tabak tutuşturmuştu. İlk başta fazlasıyla üşengeçtim. Sadece annemi geri çevirmekten utandığım ve onu kırmaktan korktuğum için yalancı bir tebessümle yeni komşumuzun kapısına gitmiştim.
Kapıyı siyah saçlı bir genç açmıştı. Parlayan kahverengi hareleri kalbimi öyle hızlandırmıştı ki. Bir gülümseyişi vardı. Hafızamdan ölsem de silinmezdi.
Utanmıştı. Fakat cesur yanını sergilemekten çekinmemişti. Saçlarımı karıştırıp 'Teşekkürler ufaklık' deyişini ne zaman hatırlasam yüzümde aptal bir gülümseme oluşurdu.
O günden sonra. Her gün ya onların, ya bizim bahçemizde zaman geçirmeye başlamıştık. Kıvırcık saçlarıma olan hayranlığı saçlarımın üzerine titrememe sebep olmuştu.
Tam bir yıl. Bir sene benim hayatıma hiç kış uğramadı. O yılım güllük gülistanlıktı. Sonra bir şey oldu. Kötü şey. Öylesine sert bir rüzgar esti ki. Arkasından bitmek bilmeyen bir kış getirdi.
5 sene.
Bu kış tam tamına 5 sene sürdü. Kaybettim onu. Kum misali avuçlarım arasından kayıp gitti. Her ay bir kez annesini görmek için gelirdi. Yılda 12, beş senede 60 kez geldi. Saydım.
Bir fotoğraf albümü aldım. 60 sayfa. 5 sayfası doğum günü pastasıyla süslü. Her doğum günümde gelişi, tüm gününü bana ayırışı.
Diğer 55 fotoğraf. Annesiyle özlem gidermeye geldiği zaman utana sıkıla vaktini aldığını düşündüğüm fotoğraflar.
