Laat nooit meer los | Mabbie

10. Einde van het begin

Matthy
Vandaag nemen we de outro van de video op. Gek genoeg voelt dat als een belangrijk moment. Alles wat Robbie en ik gedaan hebben deze week, was min of meer voor de opnames, maar nu gaan we verder, zonder dat het een extern doel heeft. We doen het puur omdat het goed voelt. En hoe verwarrend het allemaal is, ik heb er ook wel zin in. Het voelt als het einde van het begin.

"Ik ben eindelijk van Koen af," roept Milo en hij geeft Koen een lichte duw. "Ja? Ga je niet mee naar hartje Amsterdam?" Lacht Koen, "Dan boeken we een suite aan de overkant. Vanavond is van jou, Miel." Hij tuit zijn lippen naar Milo, die snel aan de andere kant van mij gaat staan.

"Wat vond je het leukst aan deze week, Matt?" Vraagt Milo. "Robbies gezelligheid," lach ik, niet wetende wat ik anders moet zeggen. Het leukste was niet alleen zijn gezelligheid. Ook zijn kusjes. Ook zijn knuffels. Ook zijn lieve woordjes. Ook zijn geruststelling. Ook zijn steun. Ook zijn aanwezigheid.

"En het minst leuke?" Vraagt hij dan grinnikend. "Dat Eindhoven zo pleuris ver weg is," lach ik.

We klooien nog wat voor de camera en eindigen met een 'doei', dan klikt Victor alle camera's weer uit. "Anton, ik stuur je zo de beelden, ja?" Roept Victor naar Anton, die aan de andere kant van het kantoor, samen met zijn apenkoppen, aan het werk is. Anton steekt zijn duim op naar Victor, voor hij weer een apenkop in zijn mond steekt.

Ik versleep mijn spullen weer van mijn tijdelijke bureau naast Robbie, naar mijn eigen bureau naast Anton. Ik heb Antons snoep wel gemist de afgelopen week, maar ik weet zeker dat ik het contact met Robbie tijdens het werken wel ga missen. De gesprekken, zijn hand op mijn been, hij die mijn waterfles bijvult en wat lekkers voor me meeneemt en het stiekeme staren naar elkaar. Niet dat ik nu niet naar hem ga staren, alleen wordt dat wel moeilijker. Niet alleen zit hij nu verder weg, ook mag niemand het meer weten. Voor ieder ander zijn we namelijk weer terug naar beste vrienden, maar niets is minder waar.

Tijdens het bij elkaar rapen van mijn spullen, luister ik naar het gesprek tussen Robbie en Raoul. Raoul vertelt enthousiast over zijn vakantie en Robbie luistert geïnteresseerd, terwijl hij af en toe ergens op reageert.

"Weet je zeker dat je hetero bent?" Vraagt Anton, als ik mijn spullen op mijn eigen bureau neerleg. "Ja, hoezo?" Vraag ik en ik kijk hem met een verward gezicht aan. "Nou, kijk zelf maar," grinnikt hij en hij laat me een stukje opname zien. Meteen weet ik weer welk moment dit is. We stonden samen in de keuken te koken en ik had stiekem de camera aangezet, om de simpele activiteit vast te kunnen leggen.

"Lukt het met snij-" Robbie kijkt op van zijn paprika, om er vervolgens achter te komen dat ik helemaal niet aan het snijden ben. "Die champignon snijdt zichzelf niet, hé?" Grinnikt hij. "Weet ik, maar ik heb nu eenmaal betere dingen te doen," grinnik ik terug, "die champignon kan wel wachten." "Mij aanstaren?" Zegt hij, "Sinds wanneer is dat nuttiger dan eten maken?" "Sinds jij zo mooi bent," zeg ik met een knipoog. Robbie moet lachen en hij laat zijn mes op de snijplank vallen. Zijn lichaam draait hij naar me toe. Ik zet een stapje dichterbij, zodat ik tegen hem aan sta. "Ja maar, jij bent toch veel mooier," fluistert hij. Zijn handen liggen op mijn heupen en zijn hoofd laat hij zakken op mijn borst. Ik sla mijn armen om hem heen en ik begraaf mijn neus in zijn haar, wat net zo lekker ruikt als anders.

"Die paprika snijdt zichzelf ook niet," fluister ik na een tijdje. Het is niet dat ik weg wil uit de knuffel, maar ik heb nu eenmaal honger. Robbie grinnikt en hij haalt zijn hoofd van mijn borst af. Hij geeft me een klein kusje voor hij zijn aandacht weer richt op de paprika. Een glimlach staat op mijn gezicht en leunend tegen het aanrecht aan ga ik ook verder waar ik mee bezig was; hem aanstaren.

"Bro, je gaat me niet vertellen dat dit allemaal gespeeld is," lacht Anton. Oké, hij heeft een punt. Ik kijk inderdaad mega verliefd, maar dat ben ik niet. Het voelde gewoon goed. "Droom lekker verder, Antonius," grinnik ik en ik keer me terug naar mijn computer.

Terwijl iedereen al naar huis is, pak ik mijn tas in. Robbie is net weg en ik heb geen idee wat we gaan doen. Slaap ik weer bij hem of slaap ik in mijn eigen huis?

Ik sluit het kantoor af en ik loop naar de parkeergarage, waar ik Robbies auto al snel zie staan. Ik kijk even om me heen, om te checken of de rest van het team al weg is. Als ik zie dat dit het geval is, loop ik naar Robbie's auto toe en trek ik zijn deur open. "Hey!" Zegt hij, opkijkend van zijn telefoon. Hij legt deze op de bijrijdersstoel neer en hij slaat zijn armen open. Ik glimlach en voorzichtig laat ik mezelf in zijn armen zakken. Stevig houdt hij me vast, terwijl ik geniet van zijn aanrakingen.

"Godsamme, dit heb ik gemist vandaag. Fuck dat afstandelijke gedoe," mompelt hij. Ik grinnik; "beste vrienden doen nu eenmaal afstandelijker dan een nep-koppel, of wat dit dan ook is." "Ja, tuurlijk. Twee weken geleden behandelden we elkaar precies hetzelfde. Het voelt alleen net alsof dat niet meer genoeg is, nu ik weet wat ik mis." Hij zucht diep, terwijl hij friemelt met de achterkant van mijn jas.

"Gelukkig ben je onder vier ogen helemaal van mij, toch?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik bevestigend. "Ik ben helemaal van jou, schat."

"Wil je weer bij me slapen?" Vraagt hij na een kleine stilte. "Graag," antwoord ik. Ik geef hem een kus, voor ik in mijn eigen auto stap en achter hem aanrij naar Eindje. De meest willekeurige onderwerpen worden besproken over de telefoon, terwijl we samen over de snelweg rijden. Net zoals beste vrienden zouden doen, alleen zijn wij net iets meer.

En die nacht val ik weer veilig en vertrouwd met hem in mijn armen in slaap.