Laat nooit meer los | Mabbie

19. Joehoe

Robbie
Helaas bestaat ons werk niet alleen uit leuke uitjes, maar ook uit saaie kantoor dagen. Dat feitje bewijst zichzelf vandaag weer. Vandaag is zo'n kantoor dag, eentje waarop ik Bram, onze nieuwe boekhouder, moet inwerken. Daarnaast heb ik nog een paar administratieve taken.

De dichtvallende deur trekt mijn aandacht. Het is Matthy die het kantoor binnenloopt. Hij kijkt om zich heen, alsof hij naar iets op zoek is. Zodra zijn ogen de mijne vinden, glimlacht hij lief. Ik voel mezelf blozen. Was hij nou naar mij op zoek?

We hebben elkaar sinds zondagmiddag niet meer gezien, aangezien ik toen voor afspraken weer terug naar Eindhoven moest. Ik moest onder andere een voetbalwedstrijd spelen en gezellig doen met mijn vrienden uit Eindhoven. Gisteren had Matthy meetings voor nieuwe samenwerkingen, dus kon hij niet op kantoor zijn.

Na ongeveer drie uurtjes heb ik al mijn taken afgewerkt. Ik neem een slok van mijn waterfles, terwijl ik wat om me heen kijk. De afgelopen twee uur heb ik alleen maar geconcentreerd naar mijn scherm gekeken. Als ik tussen een paar computerschermen door kijk, kan ik Matthy zien. Hij zit achterover geleund ergens naar te kijken. Het zal vast werk zijn, hem kennende, maar wat hij precies kijkt, kan ik niet zien vanaf hier. Ik betrap mezelf erop dat ik begin na te denken over de dingen die we zouden kunnen doen. Een kusje? Even knuffelen? Godver, ik wil zijn aandacht. Al is het maar één kusje.

Ik twijfel even of ik naar hem toe loop. Koen, Raoul en Milo weten van ons af, dus om hun kan ik het prima doen. Ik scan de ruimte om te kijken hoeveel personeel er zit, om de conclusie te trekken dat het kantoor zowat leeg is. Wanneer is dat gebeurd?

Ik loop naar Matthy toe en ik sla mijn armen om hem heen. Ik voel hoe hij opschrikt en de video op pauze zet. "O, hey," zucht hij, bijkomende van de schrik. "Wat kijk je?" Mompel ik, terwijl ik mijn gezicht in zijn nek begraaf. Hij ruikt lekker en ik herken de parfum die hij heeft opgespoten vanmorgen. "De vlog van Tivoli," antwoord hij zachtjes. Hij verstrengelt zijn vingers met die van mij. "Ik heb je gemist, lief." Ik druk een paar kusjes in zijn nek, wat hem laat giechelen. "Wil je meekijken?" Vraagt hij, waar ik meteen ja op zeg. Zo heel veel werk heb ik niet meer te doen tot de lunch, dus dit aanbod sla ik zeker niet af.

Matthy draait zijn bureaustoel naar me om, waardoor ik genoodzaakt ben om hem los te laten, en hij klopt op zijn schoot. Ik glimlach en ga op zijn schoot zitten. Zijn armen slaat hij om mijn middel, terwijl hij een tweede koptelefoon aansluit en deze zorgvuldig op mijn hoofd plaatst. Ik leun tegen zijn borstkas aan als de video begint te lopen.

We beginnen bij het stuk waar Milo, Raoul en ik op het 18+ optreden reageren. Dat stuk is gisteren opgenomen en geëdit.

Matthy speelt met mijn vingers, terwijl zijn hoofd op mijn schouder geleund is. Ik kan de hele dag wel zo blijven zitten; op zijn schoot met zijn aanrakingen op mijn lichaam.

Even voelt het alsof Matthy en ik alleen op kantoor zitten. Alleen ik, hij en de nieuwe Bankzitters video. Toch hoor ik Milo na een poos iets roepen, als we al bijna bij het einde van de video zijn. Ik doe mijn koptelefoon half af, om hem te kunnen verstaan. Vragend kijk ik hem aan. "Ik zei: Lunchen, homo's," herhaalt hij, waarna hij knipoogt. Ik grinnik, "we komen eraan."

Ik druk op de spatiebalk, wat Matthy uit zijn trance lijkt te halen. Hij was in volle concentratie, want mijn gesprek met Milo lijkt hij niet door te hebben gehad, tenzij hij het negeerde. "Wat is er?" "Lunch," glimlach ik, terwijl ik opsta en een klein kusje op zijn lippen druk. Ik zie kleine blosjes op zijn wangen ontstaan.

De grote tafel is al helemaal gedekt met brood, drinken en allerlei beleg. "Wat de brie heb jij?" Lacht Koen naar Raoul, die met een dampend, plastic bakje uit de keuken komt gelopen. "Ik eet een week lang alleen maar magnetronmaaltijden. Dit is stamppot," legt hij uit, terwijl hij naast Koen gaat zitten en het dampende bakje zorgvuldig op tafel zet. Hij prikt zijn vork erin en strekt deze naar Koen uit, "hapje?" Meteen deinst Koen achteruit, "Nee, haal dit weg!" Raoul haalt zijn schouders op en steekt de vork in zijn eigen mond. "Best lekker hoor," deelt hij aan ons mede. "Nou, ik gun je het hele bakje," zegt Koen, die nog wat verafschuwend naar het prutje kijkt.

Ik kijk lachend naar het schouwspel, terwijl ik mijn salade van het midden van de tafel af pluk. Vanochtend had ik een salade meegenomen, omdat hij in mijn koelkast stond te verstoffen, en een actieve tafeldekker heeft deze alvast op tafel gezet. Ik haal de deksel eraf en ik prik mijn vork erin. Lachend hou ik de vork voor Matthys mond, die verrast opkijkt van zijn net gesmeerde broodje kaas. "Hapje?" Probeer ik zo serieus mogelijk te zeggen, wat niet erg goed lukt. Matthy barst ook in lachen uit, knikt dan en doet zijn mond open. Voorzichtig doe ik de vork in zijn mond, waarna hij de sla ervan af trekt. "Lekker hoor," mompelt hij, nog met zijn mond vol.

"Ja, grappig hoor," lacht Raoul, terwijl hij met zijn hoofd schudt. "Beetje joehoe ook," lacht Milo. Ik flip mijn pols, dan krijg ik een lichte duw van rechts. Verontwaardigd kijk ik de blonde jongen aan. "Wat? Is toch zo?" "Ja, maar dat is wel erg joehoe," grinnikt hij. Ik pak zijn wangen vast en ik kijk hem even aan voor bevestiging. Ik wil zeker weten dat hij dit in het bijzijn van de anderen wilt doen. Ik voel hem onopvallend knikken in mijn handen, dus druk ik mijn lippen op die van hem. De kus duurt niet lang, maar het gejoel van de rest zegt genoeg. Ik trek terug, "Dat is pas erg joehoe." Mijn wangen zijn vast en zeker rood, maar ik probeer me er maar niks van aan te trekken. Waar ik me onbewust wel wat van aantrek, is Koen. Zijn gezicht staat nors en enigszins hardhandig schuift hij zijn stoel naar achter. "Juultje belt," mompelt hij, waarna hij de trap oploopt met zijn broodje.

Matthy en ik kijken elkaar verward aan. Onder tafel wrijf ik kort met mijn hand over zijn been. "Niks van aantrekken, Koen is Koen," zegt Milo, om de sfeer wat te verlichten. "Natuurlijk, Koen is Koen," mompel ik, met pijn in mijn hart, waarna ik stil verder prik in mijn salade.