Laat nooit meer los | Mabbie

15. Eindhoven

Matthy
"Welkom in het mooie gedeelte van Nederland," zegt Robbie, terwijl hij zijn armen spreidt. "En besef het is alsnog lelijk," knipoog ik naar hem, om hem te plagen. Het werkt, want hij moet lachen en plagend geeft hij me een duw terug. "Nee, maar het is mooi, hoor. Vooral de bevolking." Wederom knipoog ik, waarna ik zijn wangen rood zie worden. "Aw," grinnik ik en ik knijp even kort in zijn rode wang. Lachend slaat hij mijn hand weg, "Goed. Eindhoven."

Toen we voor de opnames op date gingen hadden we het erover dat we samen een dagje naar Eindhoven wilden. Vandaag was een kantoor dag, maar omdat we weinig te doen hadden, konden we beide vroeg weg. Het belangrijkste vandaag was het passen van de kleding die we tijdens onze Tivoli show aan gaan doen. Robbie moest onder andere een groene trui passen met een witte baggy broek; een combinatie die hem echt prachtig stond. Ook mijn kleding beviel me goed, gelukkig.

Robbie heeft zijn auto geparkeerd bij zijn huis, de mijne staat nog bij kantoor. Het was onzin als we met beide auto's naar Eindhoven gingen, dus reis ik vanavond met de trein terug naar Utrecht, om vervolgens naar huis te rijden. Dat, of ik slaap vanavond bij Robbie.

"Ik zou je hand vastpakken, maar dat lijkt me niet echt handig," fluistert hij in mijn oor. Ik grinnik. Toen we op date gingen in Utrecht was het vanzelfsprekend dat we hand in hand over straat liepen, maar nu we dit na de opnames doen, is er geen logische verklaring meer voor het feit dat we hand in hand over straat lopen. Ik streel mijn duim kort over de rug van zijn hand, om aan te geven dat ik niets liever zou willen.

Robbie en ik lopen richting de Sint-Catharinakerk; het middelpunt van het centrum en een bezienswaardigheid die tour guide Robbie me graag wilde laten zien. Vanaf daar kun je allerlei kanten op.

"Dit is echt mooi," mompel ik, terwijl ik naar de grote kerk staar. "Ook voor de vijftigste keer?" Grinnikt Robbie. "Ja," zeg ik en ik kijk hem aan, "jij ook." Ik zie een blosje op zijn wangen ontstaan, wat me laat glimlachen. Ik kom dichter bij en ik plaats mijn hand op zijn schouder. "Jij bent na meer dan 10 jaar ook nog steeds mooi," fluister ik in zijn oor. We kletsen nog even terwijl we op een bankje bij de kerk zitten, waarna we verder de stad inlopen.

Even later lopen we over het Wilhelminaplein. Robbie wijst naar een gebouw, "Kijk, dat is jouw vaste hotel zeker?" Grijnst hij. Ik kijk naar de naam die op de gevel staat; Hotel Benno Eindhoven. Hij doelt natuurlijk op de Benno L meme die we vorige winter hadden. Ik schud lachend mijn hoofd en ik wijs naar het restaurant, Bistro Sophie, een paar gebouwen verderop, "Ik voel me in ieder geval al thuis." Bistro Bientje is het enige restaurant in Ameide en ondanks dat ik er bijna nooit kom, is het door de Bankzitters video's een iconische plek geworden. Elke bistro die we tegenwoordig tegenkomen, is een slap aftreksel van de Bistro in Ameide. "Ik ga ervan uit dat we de vele musea hier overslaan?" Vraagt Robbie, waar ik meteen mee instem. Musea hebben niet echt mijn interesse, dus overslaan klinkt als muziek in mijn oren.

"Ga eens even voor die poort staan," lacht Robbie. We staan bij het PSV-stadion, omdat hij, ondanks dat ik dit allang een keer gezien heb, dit belangrijk vond voor de tour. Ik ga voor het hek staan. Bovenaan staan de woorden 'Eendracht maakt macht' en in het midden staat het PSV-logo. Ik ga onder het logo staan en ik steek mijn tong uit, om te laten weten dat ik niet echt voor deze club ben. Nadat Robbie de foto heeft gemaakt, trek ik weer een sprintje naar hem toe en ik zie dat hij de foto al als zijn achtergrond heeft ingesteld. "Deze krijg je zo hard terug bij het Feyenoord-stadion," grinnik ik.

Af en toe lopen we een winkel in, maar onze grootste bezigheid is lopen door de straten van Eindhoven terwijl we over van alles en nog wat praten. We eindigen bij hem thuis in zijn bed, nadat we Mc Donalds hebben gegeten. Mijn auto laat ik op kantoor staan en ik rij morgenochtend wel weer met Robbie mee, alles om een nachtje samen met hem te slapen.

In bed liggen met Robbie in mijn armen voelt inmiddels zo normaal dat ik niet meer kan voorstellen hoe het is om naast hem te liggen en niet te knuffelen. Ook andersom voelt zo normaal. Sommige nachten vind ik het zo fijn om in zijn armen te liggen. Hij speelt dan met mijn haar en aait me over mijn wang, arm en borst; iets wat ik nu bij hem doe. Zijn liefdestaal is aanraking, dus zodra het kan, leg ik mijn hand op een stukje van zijn lichaam. Ik heb mijn linkerarm om hem heen geslagen en mijn rechterhand streelt door zijn haar heen. Af en toe zak ik naar beneden en streel ik zijn wang.

Dan pakt Robbie mijn hand vast en verstrengelt hij zijn vingers met die van mij. Wederom voel ik tintelingen vanuit mijn hand naar de rest van mijn lichaam stromen. Zachtjes drukt hij meerdere kusjes op de rug van mijn hand, waarna hij mijn hand bij zijn mond houdt. "Ruikt lekker," mompelt hij, waardoor ik grinnik, "schattig."

"Dit is misschien wel mijn favoriete plekje in Eindhoven; met jou in je bed," zeg ik. "Dit is misschien wel de mooiste plek op aarde," quote de jongen in mijn armen. Ik grinnik. "Precies dat." Ik druk een kus in zijn haren, waarna hij opkijkt en een lange kus op mijn mond drukt.

En misschien had hij wel gelijk; misschien is hij wel de mooiste plek op aarde.