"මැරෙන්න යන්නෙ ඇයි බෙබිත් එනවද "
මම පුන්චි බෙබිගෙ අත ගසලා දාලා පාර දිගෙ ඇවිදගෙන ගියා ආපහු අකුරැස්සට යන බස් එකක් තියෙන්නෙ හයයි හතලිස් පහට කරන්න දෙයක් නැති කමට මම ආවෙ පරවි දූපත ලගට පොඩි කාලෙනම් අප්පච්චිත් එක්ක මාසෙකට එක පාරක් හරි මෙහෙ ආවා එකාලෙ මාතර එනවා කියන්නෙ මට තිබුනෙ පිටරට යනවා වගෙ හැගිමක් නුවර උන්ට වැවයි මාලිගාවයි තියෙනවා වගෙ අපිට තිබුනෙ පන්සලයි මුහුදයි ලව් කරන උන්ට ආදරෙ කරන තැනක් විදිහටයි බන භාවනා කරන අයට ආරමයක් විදිහටයි ටුවරිස්ලට ට්‍රැවල් කරන්න තැනක් විදිහටයි මෙතන ප්‍රසිද්ධයි එතකොට මට මගෙ පරන මතක අලුත් කරන තැනක් එනකොට මාතර බොධිය ගාවින් අරන් ආපු නෙලුම් මල් ටිකත් අරගෙන මම ගියෙ පාලම ගාවට .සපත්තු දෙක ගලවලා අතට අරගෙන පන්සලට ගිහිල්ලා මල් ටික පුජා කරලා භාවනා ශාලාවට ගියා මෙතන ජාති ආගම් භෙදයක් නැති තැනක් කොච්චර වුනත් හිත එක්තැන් කරගෙන භාවනා කරනවා කියන්නෙ මට කරන්න බැරි දෙයක් නිසා මම ගියෙ මාලු බලන්න .ගොඩක් කාලවලට මෙතනට තල්මස්සුයි ඩොල්ෆින්ලයි පෙනවා .අප්පච්චි කියනවා ඩොල්ෆින්ලා මෙ හරියට එන්නෙ මද කිපෙන කාලෙටලු පොන් එක අරගෙන අම්මට ගෙදර එන්න රැවෙයි කියලා මැසෙජ් එකක් දාලා මම මාලුන්ගෙ පොටො ගැහුවා
වෙලාවක් යනවා නොදැනුන නිසා මම මාතර අකුරැස්ස බස් එකකට නැග්ගා .හැමදාම මෙ වෙලාවට මිනිස්සු සල්ලි ඉල්ලන් බස් එකට නගිනවා ඔලෙවල් වලට පන්ති එද්දි හැමදාම මම රැපියල් දෙසියක් විතර මෙ මනුස්සයන්ට දෙන්න අරන් එනවා .බස් එකෙ හිටපු සමහර මිනිස්සු මට බනිනවත් එක්ක මෙ මිනිස්සුන්ට රැවටෙන්න එපා කියලා එත් ඉතින් හැමදාම මගෙ ගාව තියෙන සල්ලිවලින් රැපියලක් හරි දෙන්න පුරුදු වෙලා හිටියා ගෙදර යද්දි අම්මා කැම හදලා තිබ්බා තාත්තා හිටියෙ නැතා කියලා අපිට සල්ලි වලින් ප්‍රශ්නයක් තිබ්බෙ නැ නාස්ති කරන්න තරම් සල්ලි නැති වුනත් හොදට කලා අදින්න තරම් සල්ලි තිබුනා තාත්තා හමුදාවෙ වැඩ කරපු නිසා තාත්තාගෙ පෙන්ශන් එකයි පඩියයි අම්මට හම්බවුනා .මෙ අවුරුදු දාහතටම මම කියට ගෙදර ආවත් අම්මා කොහෙද ගියෙ මොකටද ගියෙ කියලා මගෙන් අහලා නැ අම්මා මට මගෙ ජිවිතෙ උපරිම නිදහසයි පෞද්ගලිකත්වයි දිලා තිබුනා
