Something About You

Chapter 9

it's december.

Lagi pumupunta saamin si syl di ko alam kung nanliligaw na yun saakin mixed signal magbigay kasi yung lalaki na yun.

I love the feeling of the fresh air on my face and the wind blowing through my hair.

The skies.

They stretch so far, with colors of pink and purple, a beautiful view.

But just like myself,

they can hide the pain of unrequited
love, with no end in sight.

"maam vien tawag ho kayo ng nanay niyo po sa baba" sabi ni kuya zyrus

"ah sige po kuya" saad ko

Tumango lang siya, bumaba ako hinahanap nakita kong walang sa mood ang kaniyang mukha.

"Ano vien anong nalalaman ko puro ka gala wala kang ginawa dito kundi mag hapon cellphone kundi naman umaalis ka tuwing weekends nakakalimutan mo na ang pag aaral mo, hindi ka na bata para pagsabihan ka sa gagawin mo!?" galit na sabi ni mama

"ma gusto ko ng pahinga yung walang iisipin na school activities di naman ako nag papabaya eh lagi naman ako-" asik ko

"Kahit na! wala ka talagang kwenta anak eh noh parang wala sayo yung pag aral mo eh gayahin mo naman kuya mo nag trabaho sa umaga sa tanghali nag aaral pa siya!"

"ma hindi naman ako sa posisyon ni kuya eh! gusto ko nga mag part time job pero ayaw niyo dahil lang baka may mahanap akong lalaki don tas mabubuntis ako baka kasi magaya ako kay kuya noon?! Anong klaseng mindset niyan ma ganyan ba tingin mo saakin na malandi? gusto ko lang kumita ng pera sa sarili ko kahit nag endorse ako ng mga product binibigay ko pa ang kita ko para sainyo! minsan nga bumibili ako ng pagkain tas p-pupunta ako sa mga lansangan dahil ibibigay ko sa mga bata na nagugutom kahit dipa ako kumakain"

"please ma sawa na akong ikompara sa kapatid ko maawa ka naman sa nararamdaman ko pag sinasabihan mo ko nang walang kwentang a-anak?!" asik ko

tumawa nang mapait si mama "umakyat ka nalang vien at baka masampal pa kita" saad niya

Tumakbo ako sa aking kwarto at doon ako umiyak.

fuck i'm so tired.

Does no one know how i could break
into a million pieces with one wrong move?

Does no one know i lose motivation everyday?

And now, I've realized that i never asked for too much. I was waiting for something that would never happen.
It's always happened over and over again, i hate that i'm never enough. No matter how hard i try to please everyone, they always have something to ridicule about me.

Day by day, i slowly convince myself
that i mean nothing.

I'm not excellent as people think, I still have the same problems as every other kid has. I still struggle with school projects, i still struggle to figure out my feelings, and i still need the same guidance.

My mom forget that I'm a child too.

Ayoko naman tawagin si syl baka isipin niya na lagi ko lang siya tinatawag pag kailangan ko lang siya, ayoko mag bigay ng mixed signal sakanya pero siya binibigay niya ako ng mixed signals treatment sanay ako sa ginagawa niya mixed signals enjoyer kasi ako.

"You're on your own vien you always have been" bulong ko