Merhaba yayınladığım
ilk ficim umarım güzel olur.
-
İnsanın içinde bir yer vardır yaşadığı her acıyı her üzüntüyü içine atmak zorunda kaldığı o yer.
Bazen kendini belli eder dışa vurur insan ağlar, bağırır,sinirlenir sonra durulur sahte gülüşlerle oraya ilk yardım misali bastırır sadece kanamayı durdurur yarayı iyleştirmez.
Her insanın içinde böyle bir yer vardır bastırdığı dışa yansıtmadığı, yansıtmak istesede bir türlü yapamadığı...
İşte benim hayatım tamamen bundan ibaret bazı adlandıramadığım garip duyguları yaşayıp bunları içime atmak
İnsan doğduğunda hayatının kısa bi özeti izletilse, yaşamak ister mi hala bu hayatı?
Şahsen bana sorsanız ASLA böyle bi hayatı kim ister? bilmem belkide isterler...
Ama o ben değilim.
Küçüklüğümden beri yüzüm şans konusunda bir kere bile gülmedi ha diğer konular içinde aynı ama neyse
6 yaşımdayken babam tarafından terk edildik annem ilk başlarda bunu atlatamadı ama sonra 'her şeye rağmen ayakta duran anne' rolünü güzelce oynadı süresi dolunca oda çıkıp gitti hayatımdan sadece abim ve ben kaldık annemden babamdan öğrenemediğim aile kavramını ondan öğrendim evet biz iki kişilik kocaman bi aileydik.
Annem bizi terk ettiğinde 13 yaşındaydım oda 18, parasız kaldığımız için o yaşta okumayı bırakıp çalışmaya başladı yetişkin hayatına erken atıldı demek isterdim ama asla öyle değildi sürekli güler, dans eder, şarkı söyler yani kısacası enerjisi hiç bitmezdi.
Sanki bizi yaparken tüm enerjilerini abime harcamış bana hiç kalmamıştı komik ama gerçek.
Ben onun aksine sanki dünyanın tüm yükü benim omuzlarımdaymış gibi depresif üzgün ve öfkeli tabi güldüğüm zamanlarda var nadir zamanlar
Ben duygularımı uçta yaşayan bi insanım üzüldüğümde en dibi mutlu olduğumda en ucu görürüm.
Böyle olmak zor...
Kısacası ben jeon jungkook ve hayatımın hem içerden hemde dışardan nasıl gözüktüğünü anlattığım o kısa satırlar.
Son
