Za lasami za górami.. żyła sobie śpiąca królewna zwana Aurorą. Jak możecie sobie przypomnieć została skazana na przepowiednie złej wróżki, na stu letni sen, po czasie przybywa do niej piękny książę, który ratuje księżniczkę Aurorę z wieży po czym biorą ślub. Parę miesięcy po ślubie urodził im się synek, tak samo piękny jak jego ojciec. Wszyscy strasznie się nim zachwycali, zjechały się nawet najbogatsze królestwa żeby zobaczyć te piękne dziecko, Amor bo takie nosił imię chłopiec, dostawał przeróżne najdroższe prezenty, o których wieśniacy mogli tylko pomarzyć. Księżniczka oraz książę przez dłuższy czas cieszyli się z narodzin ich syna, co po pewnym czasie uległo zmianie. Nie była to wina Amora jak i jego rodziców, tylko ciężkiej choroby, którą dostała królowa, matka księżniczki. Przyjeżdżali do niej najlepsi lekarze jednak żaden z nich nie wiedział co jej dolega, a królowa z każdym dniem czuła się gorzej . Leżała tylko w swoim łóżku i umierała w samotności, nikt jej nie odwiedzał ponieważ uważano, że choroba może być zaraźliwa a szczególnie bali się o małego Amora. W związku z sytuacją która działa się w królestwie chłopiec został zaniedbany przez swoich rodziców. Minął dłuższy okres czasu, kiedy królowa nagle przestała oddychać, była blada i nie dawała znaków życia, wiadomo już co się z nią stało. Wszyscy bardzo przeżywali utratę królowej, szczególnie król. Amor był za mały, żeby zrozumieć co się działo w królestwie, nie zwracał uwagi na to, że coraz mniej czasu spędza ze swoimi rodzicami tylko niańkami, które opiekowały się nim codziennie. Parę miesięcy po utracie królowej zaginął król, nie wiadomo co się z nim stało, szukano go po całym królestwie lecz nikt go nie znalazł, wszystko wskazywało na to, że nowym królem będzie mąż Aurory. Poddani przyjęli go z otwartymi ramionami przekonani, że będzie on dobrym królem, nie mylili się, nowy król był wręcz idealny. Parę miesięcy później przyszła na świat księżniczka Adela, Amor został przez to jeszcze bardziej odrzucony przez swoich rodziców, ich ulubienicą stała się teraz Adela która była piękna jak jej matka. Amor miał już cztery, lata kiedy urodziła się jego siostra więc umiał w połowie zadbać o siebie tym bardziej, że musiał się uczyć tego sam. Wszystkie ciotki zeszły się żeby zobaczyć małą księżniczkę Adele, piękność królestwa. Nikt nie zwracał uwagi na Amora który błąkał się sam po królestwie. Parę dni później królowa i król przestali zostawiać jedzenie dla Amora który sam nie umiał sobie nic zrobić, chłopiec patrzył przez okno na bawiącą się siostrę z ich matką, nie wiedział co to jest za uczucie ponieważ nigdy go nie doznał, w wieku czterech lat został wygnany do stodoły gdzie zamieszkał wraz z owcami, o których tak samo zapomniano.
Mijały lata Adela i Amor byli coraz starsi, pewnego dnia Adela wychodząc z zamku spotkała na swojej drodze Amora, nigdy nie widziała go wcześniej lecz słyszała o nim dużo w mieście. Dziewczynka nie przejęła się za bardzo chłopcem, w głowie miała różne złe myśli żeby wykorzystać biednego chłopca jako służącego. Postanowiła ze tak właśnie zrobi, zmusi chłopca do służenia jej, udało jej się bardzo szybko i łatwo Amor szybko uwierzył w jej niecny plan. Adela nie powiedziała rodzicom o tym kogo spotkała i jaki plan przygotowała żeby pozbyć się brata. Kiedy rodzice Adeli i Amora wyszli na spotkanie od innego królestwa, Adela postanowiła rozpocząć znęcanie się nad bratem. Przywołała go do swojej sypialni i rozkazała o przyniesienie dla siebie herbaty oraz koca, kiedy chłopiec wychodził z sypialni siostry drzwi od strychu lekko się otworzyły, chłopiec pomyślał ze to przeciąg jednak nie wiedział, że jego siostra spiskuje na nim ze złą wróżką. Amor bez jakiegokolwiek zmartwienia odtworzył szerzej drzwi i wszedł do środka po schodach. Było ciemno, chłopiec nie miał pojęcia gdzie idzie i co znajduje się przed nim, postanowił szukać włącznika światła szurając ręką po ścianie. Udało się, światło się zapaliło , teraz chłopiec wiedział jak wygląda pokój którym się znajduje. Było w nim mnóstwo pajęczyn a na środku nie było nic oprócz wrzeciona, Amor powoli zbliżał się do tego dziwnego sprzętu przy czym jego uwagę przykuła błyszcząca w świetle igła, kiedy chłopiec był już dość blisko wrzeciona i igły, nagle ktoś lub cos popchnęło go na nią i ukuł się w palec po czym upadł na ziemie i zasnął a za nim stała jego młodsza siostra z szeroko uśmiechniętą twarzą. Nie przejęła się tym ze kiedy rodzice zobaczą chłopca leżącego na środku strychu mogą mieć jakieś podejrzenia co do Adeli. Po przyjeździe rodziców do królestwa, dziewczynka nie pisnęła słowem o tym co wraz z złą wróżką zrobiła starszemu bratu. Mijały dni a chłopiec dalej spał stuletnim snem. Nikt oprócz tej dwójki nie wiedział co się z nim stało, ponieważ nikt nie wchodził na strych od bardzo dawna. Pewnego dnia ktoś z pobliskiego miasteczka przypomniał sobie że przecież król i królowa posiadali jeszcze synka, przez co w królestwie zapanował chaos. Królowa oraz król zapewniali królestwo, że Amorowi nic nie grozi, ze jest bezpieczny w swoim pokoju, lecz nikt im nie wierzył. Rodzice biednego chłopca szukali wszędzie, wysłali najlepsze służby na poszukiwanie zaginionego księcia. Mijały dni, nikt nie potrafił znaleźć chłopca, który spał na ciemnym opuszczonym strychu. Siostra Amora próbowała powiedzieć o tym co zrobiła swoim rodzicom jednak zła wróżka rzuciła na dziewczynkę zły czar przez który nie mogła powiedzieć o tym nikomu. Pewnego dnia kiedy słońce było już schowane za chmurami pewna nowa służąca królowej zgubiła się w zamku przy szukaniu odpowiedniego pokoju. Kiedy tak szukała natrafiła na drzwi do strychu, nigdy nie była w zamku więc pomyślała że tam znajduje się to czego szuka. Otworzyła drzwi i weszła do środka. W środku było na tyle jasno żeby kobieta mogła zobaczyć co znajduje się przed nią. W końcu służąca doszła na górę i zobaczyła Amora leżącego na podłodze. Przerażona kobieta zbiegła szybko z schodów i pobiegła do królowej której nawet nie przyszło do głowy że jej zaginiony syn znajdował się na strychu, Matka Amora szybkim krokiem ruszyła na strych, w tym czasie Adela zrozumiała, że jej brat został znaleziony więc szybko pobiegła powiedzieć to złej wróżce. Kiedy Adela biegła do złej wróżki jej matka znalazła się na strychu, podeszła do chłopca usiadła przy nim i ze łzami w oczach szepnęła ciche "Przepraszam". Po paru minutach na strych dotarła też zła wróżka. - Znowu się widzimy Auroro - przywitała się z królową wróżka, lecz Aurora nie odezwała się. - Widzę że nie masz ochoty z mną rozmawiać, twój syn jest w stu letnim śnie, obudzić go może dziewczyna. Nie jakaś normalna dziewczyna, dziewczyna która jest mu przeznaczona a ona będzie wiedzieć co zrobić żeby wybudzić twojego syna. - rzekła znikając gdzieś w powietrzu. Królowa długo opłakiwała nad śpiącym księciem aż nagle na strych przyszedł król, który jak tylko dowiedział co się stało Amorowi od razu chciał opuścić królestwo wyprowadzić się jak najdalej stąd. Tak i też zrobił, kiedy królowa o tym się dowiedziała nie miała innego wyboru, musiała pożegnać się z synem oraz całym zamkiem. W dniu wyjazdu Aurora przyszła ostatni raz do swojego syna, który tym razem nie leżał już na ziemi lecz na kocu, który przyniosła mu jego matka. Król nie zwracał uwagi na swoją żonę, która bardzo nie chciała rozstawać się z tym miejscem. Mijały lata królowa coraz mniej myślała o jej starym domu, pobliskie królestwa dowiedziały się o klątwie Amora przez co księżniczki zostały wysyłane aby ocalić księcia ze snuktóry znajdował się na najwyższej wieży w zamku, a żeby się tam dostać trzeba przedostać się przez odpadające podłogi oraz ściany zamku, otworzyć zamknięte drzwi, ominąć jadowite węże oraz znaleźć klucz na strych którego pilnował wielki oraz groźny smok. Księżniczki które próbowały uratować biednego Amora najczęściej uciekały daleko od zamku. Aż pewnego dnia dowiedziała się o tym też Lawenda, dziewczyna która nie była księżniczka oraz nie pochodziła z jakieś zamożnej królewskiej rodziny a z małej wioski o której większość ludu nie miała pojęcia. Lawenda była przekonana że poradzi sobie i uratuje księcia zamkniętego na strychu. Kiedy dotarła na miejsce szybko obmyśliła plan jak uporać się z zniszczoną podłogą, odpadającym sufitem czy też jadowitymi wężami, nie spodziewała się jednak że znajduje się tam też smok który pilnuje klucza do strychu. Kiedy już znalazła się obok smoka była bardzo przerażona, nie miała z sobą miecza żeby pokonać smoka. Nagle smok zauważył Lawendę która miała już obmyślony plan. Skoczyła na smoka i zaczęła go ujeżdżać tak samo jak konia. Smok nie wiedział co się dzieje , nie widział dziewczyny i kręcił się w kółko przez co zrobiło mu się słabo i zemdlał. Lawenda wiedziała, że musi działać szybko. Wzięła klucz i otworzyła nim drzwi. Nie wiedziała ze czeka ją tam kolejna niespodzianka, nie było schodów. Po prostu zniknęły i pojawiła się na ich miejscu wielka czarna dziura. Dziewczyna była jednak sprytniejsza i zauważyła liny na ścianach. Była lekka więc nie bała się że lina może się urwać i szybko wdrapała się na górę gdzie leżał Amor. Lawenda podeszła do niego bliżej, usiadła obok zamknęła oczy i zaśpiewała mu piosenkę którą jej rodzice zawsze jej śpiewali. Była to smutna piosenka dlatego dziewczynka lekko popłakiwała. Nagle czar prysł, zamek znowu wyglądał tak jak kiedyś, słońce którego dawno nad zamkiem nie było pojawiło się, smok zamienił się w kota a węże w ploncze, schody, ściany oraz podłogi naprawiły się a chłopiec obudził się. Kiedy Amor zobaczył Lawendę, która siedziała naprzeciwko niego od razu się w niej zakochał a ona w nim. Kiedy ogłoszono że książę Amor żyje szybko dowiedziała się o tym królowa która od razu przybyła przywitać i przeprosić swojego syna, wszyscy myśleli ze przyjedzie z nią król oraz księżniczka jednak mylili się. Królowa, kiedy dowiedziała się że jej córka spiskowała z zła wróżką uciekła od nich i postanowiła zamieszkać z jej synem oraz Lawendą w zamku.
Kilka lat później Amor i Lawenda wzięli ślub, jedyne co słyszeli o Adeli to to, że została przygarnięta przez bardzo biedną rodzinę na zupełnym odludziu a jej ojciec wyprowadził się do innego państwa, niektórzy nawet twierdzą że zamieszkał tam z złą wróżką. W każdym razie Amor i Lawenda żyli długo i szczęśliwie KONIEC.
