[ Küçük çocuk ailesi veya arkadaşları tarafından pek te sevilen bir çocuk değildi. ]
Küçük çocuk, yorucu bir okul gününün sonun'da eve gelmişti. Ama geldiğinde her yer dağınıktı babasının en sevdiği vazo kırılmıştı. Kendisinin olmadığı aile tablosu'da hasarlanmıştı.
[☆ = düşünceler]
Küçük çocuk etrafı inceledi.
☆ Bunu kim yapmış olabili-
Derken bir ses geldi büyük abisinden.
"Oh, bizim ucube eve erken dönmüş."
"Bunları sen mi yaptın ?.."
"Ne fark eder ? Sonun'da suç sana kalıcak zaten."
"İ-iyi'de ben bir şey yapmadım."
"Babam burayı bu hâlde görünce çok kızacak sana."
Dedi abisi ve güldü. Küçük oğlanın yapacak hiç bir şeyi yoktu. Zaten hep böyle oluyor'du. Hep suçsuz olmasına rağmen suçlanan taraftı. Ne kadar inkâr etse'de suçlanıcaktı. Çaresizce babasını bekledi. Ve babası'da geldi yaklaşık 10 dakika sonra geldi. Küçük babasına baktı sadece.
"Bu evin hali ne böyle ?!"
Babası etrafı incele'di gözü ilk olarak vazoya ve tabloya gitti.
"KİM YAPTI BUNU?!"
Babası çok sinirlenmişti Küçük çocuk çok korkmuştu.
"Baba, ben geldiğim'de ev böyley'di. Benim bir suçum yok."
"Annenin'de böyle bir şeyi yapamayacağına göre."
Babası küçük çocuğa sinirle baktı.
"Baba yemin ederim ben değildim!!"
"Kes sesini, her gün senin yüzünden başımıza bir iş geliyor farkındaysan !"
"A-ama"
Gözleri doldu küçük çocuğun. Babası küçük çocuğu bileğinden tutup çekiştirdi.
"B-baba bileğim! Ben değildim.."
Babası küçük çocuğu dinlemeden Bodrum'un kapısına doğru yöneldi. Ve açtı kapıyı. Küçük çocuğun inmesine fırsat vermeden direkt yere attı.
"Umarım akıllanırsın."
Küçük çocuk korkuyla babasına baktı.
"Yorgun olduğuma dua et sen ! Daha kötüsünü de yapabilirdim."
Dedi ve kapıyı çarparak kapattı ve arkadan kilitledi.
[Saatler sonrası]
Küçük çocuğun uykusu gelmemişti. Gerçi kim böyle bir haldeyken doğru düzgün uyuyabilir ki ? Küçük çocuk tavanı seyrediyor'du.
"Ben değildim neden böyle oldu ?"
Derken, pencerinin kapısının açık olduğunu gördü.
"Oha, açık unutmuşlar!"
Dedi sevinçle. Ama sonra'dan
☆ ya kaçtığım'da beni yakalarlarsa ? ☆
Düşüncesi onu öldürmüştü. Yine'de küçük çocuk.
☆ risk'e almam gerekiyor artık bıktım daha fazla bu pis Bodrum'da kalamam. ☆
Düşüncesi onu cesaretlendirmişti. Küçük çocuk ayağa kalktı. Ve pencerenin tamamını açtı. Rüzgâr onun suratına eserken, güzel saçları havalanıyor'du.
Küçük çocuk pencereden kendini sarkıttı. Daha sonra'da bodrum'un en üst katta olduğu aklına geldi. Küçük çocuk yutkundu ve aşağıya baktı. Ama sonra'dan cesaretini toplayıp atladı.
☆ özgürlük için küçük bir bedel. ☆
Küçük çocuğun diz kapakları çok acıyor'du ama aldırış etmeden koşmaya başlamıştı.
Sonrasını anladınız umarım çünkü ilk bölüm'de var.
Evet acemi bir kaçma hikâyesi ama napim ilham perilerim gitti aklıma bir tek bu geldi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
