Ceren'in Bakış Açısı
Bugün Galatasaray'ın Kayserispor ile maçı vardı. Kerem bu maç için çok çalışmıştı. Ben onun yapabileceğinin en iyisini yapacağına eminimdim. Fakat o buna inanmak istemiyordu. Bütün ailemin izleyecek olmasınında onun heyecanına büyük bir katkısı vardı.
Ban giymem için bir formasını vermişti. Ama bana pek olmamıştı. Formayla birlikte baya komik gözüküyordum. " Kerem. Bu forma bana olmadı." dedim. O ise beni gördüğü gibi gülmeye başladı. "Hayatım bence çok da kötü olmamış." Dediklerine bir gram bile inanmamıştım. Sekiz buçuk aylık hamele göbeğim yüzünden forma bana dapdar olmuştu. Güzel gözükmediğini de emindim. " Yalan söylememenin sırası değil Kerem. Ama sanırım yapacak bir şey yok benim formalarım da bundan daha iyi değil." dedim. Son olarak üstüme siyah bir sweatshirt aldım ve stadyuma gitmek için arabaya bindik.
~~~~~~
Stadyuma geldiğimizde annemler bizi orda bekliyorlardı. Kerem ilk önce onlara selam verdi sonrada hızlıca soyunma odasına gitti. Bizde tribünlerdeki yerlerinizi aldık ve maçın başlamasını bekledik. Ailecek koyu Galatasaraylıydık. O yüzden bizim için her maç gibi bu maç da çok önemliydi. Ve babamın büyük beklentileri vardı.
Neyseki ilk yarı babamın beklentilerini karşılamaya yetti. İcardi ve Rashica'nı golleri bizi çok sevindirmişti. Ama nedense içimden bir his sadece bunlarla kalmayacağını söylüyordu. 53. dakikalara doğru Kerem' golünü atmıştı. Öyle sevinmiştim ki deli gibi bağırıyordum. Tam o anda da karnımda şiddetli bir acı hissettim ve bir anlığına duraksadım. Acı azalmıyordu. Annemlerde benim için endişelenmişlerdi. Tam onlara bir şey olmadığını söyleyeceğim anda bacaklarımın arasanıza bir ıslaklık hissettim. Bunun tek bir anlamı vardı. Bebek geliyordu. Hemen anneme dönüp " Anne sanırım bebek gelmeye karar verdi." dedim. Maç hala devam ettiği için etraf oldukça kalabalıktı ve büyük bir kargaşa vardı. Karnıma giren kramplardan dolayımda doğru dürüst yürüyemiyordum. En sonunda içeri girebildiğimizde benim aklım hala Keremdeydi. Annemler hemen oradaki görevlere durumunanlattılar ve kerem'i çağırmaları gerektiğini söylediler. Ama ben pek bekleyemiyordum. Kerem'i bekleyemeden hastaneye gitmiştik. Hastaneye vardığımız gibi beni doğum haneye aldılar. "Olmaz. Ben Keremsiz doğuramam." diyip duruyordum. O an gerçekten şans benden yanaydı ve içeri telaşlı bir Kerem girdi. "Geldim. Merak etme." Dedi ve elimi tuttu. Ben sadece korktuğumu söyleyebildim. Çok geçmeden doktor artık ıkınmam gerektiğini söyledi. Hayatımın en zor kırk dakikasını geçirdim. Okunmaktan ve acıdan bitkin düşmüştüm ama bir ağlama sesi duyduğumda dünyalar benim olmuştu sanki. "Tebrik ederim. Oldukça sağlıklı bir kız dünyaya getirdiniz." dedi doktor ve bebeğimi kucağıma verdi. Kucağıma geldiği an artık kendimi tutamadım ve mutluluk göz yaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. "Başardın. Seninle gurur duyuyorum." dedikten sonra saçlarıma bir buse kondurdu Kerem. Kızımıza öyle şevkatle bakıyordu ki o an anladım. Artık yaşamam için iki sebebim vardı.
———————————————
İçime sindi gibi. Umarım sizlere beğenirsiniz. Lütfen beğendiğiniz ve beğenmediğiniz yerleri yazın ki ilerki bölümlerde sizlere daha iyi şeyler yazabiliyem. Sizleri çok seviyorummm...
