Sokak oyunları

1

Selam, bu kitapta kendi tarzımı daha çok yansıtmaya karar verdim ve motorlarla ilgili vs.. şimdiden iyi okumalar
~
Yine aynı yerdeydim... O uçurum.. beni buraya bağlıyan bir şey varmış gibi hissediyordum ama bir türlü açıklıyamıyordum. Yaslandığım motorumdan uzaklaştım ve uçurumun kenarına doğru yürüdüm, hava yavaştan kararmaya yüz tutmuştu. Uçurumun kenarına geldiğimde yavaşça yere çömeldim ve bacaklarımı sarkıtıp şehri izlemeye başladım.

Bazen insanların açıklıyamıyacağı şeylere kendini çok yakın hissedebilirdi, veya bir bağı olduğunu düşünebilirdi. Bana göre hiç biri boş değil, örneğin korkularımız. Hiç biri boş yere ortaya çıkmazlar, değil mi? Kendimizi o "korkularımıza" hazırlamadığımız için korkarız veya bir başka deyişle o ortama ayak uyduramayız. Buna örnek olarak küçüklükte olan bazılarımızın karanlık korkusu olabilir. Ama insan zihni o kadar gariptir ki bazı korktuğumuz şeyleri bize hatırlatmayabilir bu yüzden o şeyle bir bağımız olduğunu düşünmemiz gayet doğal.

Derin bir iç çektim ve kafamı gök yüzüne kaldırdım. Küçüklükten beri ne zaman üzülsem, korksam veya mutlu olsam hep bu uçuruma gelirdim. Biliyorum bazılarınız küçükken nasıl geliyordun diye sorabilir ama pek kuralları dinliyen biri değildim. Küçükken kırmızı bir bisikletim vardı ve yetimhaneden hep kaçardım onunla. Adı iste Althea idi, hemde şimdiki motosikletimin adı..(İyileştirici güce sahip demek) Babam annemi ben 4 yaşındayken öldürmüştü ve ben o piç adamla 2 yıl daha geçirmiştim, en sonunda ben 6 yaşındayken sosyal hizmetler beni alıp yetimhanye getirmişlerdi.

Arka cebimden çıkardığım fotoğrafla geriye doğru yaslandım ve yattım. Annemin sapsarı saçları, ışık saçan masmavi gözleri ve kocaman gülümsemesiyle beni turuyordu. Babamın olduğu tarafı yakmıştım bu yüzden siyah yanık lekeleri vardı. Ne yazık ki ben görünüş bakımından babama benzemiştim.ve ek olarak da sinir hastalığını almıştım sanırım. Koyu renk saçlarım ve hafif esmer tenrengim.. annemi pek hatırlamasam da büyük bir özlem duyduğumu hissediyordum.

Yüzüme düşen bir yağmur damlasıyla gözlerim tekrar gök yüzünü buldu. Yağmuru çok severdim fakat yağmurda sürmesi zor olduğu için hemen motosikletime atlayıp evime doğru yol aldım. Yetimhaneden ayrılalı 2 sene olmuştu ve Hukuk 2. Sınıf öğrencisiydim. Yurtda kalmayı tercih etmemiştim çünkü tekrar aynı kurallara mağruz kalmak istemiyordum. Bazen yarı zamanlı part time işlerde çalışıyordum ama çoğunluğumu barist olarak geçiriyordum. Şimdiki oturduğum daireme yeni taşınmıştım çünkü üniversiteme daha yakındı. Tam olarak bu mahalleyi tanımıyordum ama bir kaç motorcu görmüştüm. Kesinlikle arkadaş olma gibi bi niyetim yoktu çünkü ben hep tek takılmaya alışmıştım. Derin bir iç çektim ve kırmızı ışıkta beklerken gözüm yanımda duran motora takılmıştı. Bu motor oldukça tanıdık görünüyordu, ben tam hatırlamaya çalışırken motorun üstündeki kişi de bana dönmüştü. Hafif gaz verip başıyla ileriyi işaret ettiğinde yarış istediğini anlamıştım. Gülerek kafamı salladım ve önüme döndüm. Havasını almak lazımdı değil mi? Yağmurun dinmesi de işime gelmişti. Bende hafif gaz verdiğimde o da önüne döndü. Işık yeşile döndüğünde birden gaza yüklendim ve arabaların arasından kıvrıla kıvrıla geçtim. Sonunda arabalardan uzaklaştığımda tüm hızımla gitmeye devam ettim.

Sağımdan aniden hızla geçtiğinde gülmeden edemedim. Nedensizce kendimi ona yakın hissetmiştim. Önümüze tekrar arabalar girdiğinde tekrar makas atarak ilerlemeye devam ettim, diğer motorcuya baktığımda makas atmakta benim kadar iyi olmadığını anlamıştım. Tüm dikkatimi önüme verdim ve aynı hızımla sürmeye devam ettim.

Arabalardan uzaklaştığımızda mahalleye doğru girmiştik ve önümüzde keskin bir viraj vardı hafif yavaşlıyarak oldukça dikkatli bir şekilde virajı aldım fakat sanırım o benden virajı almakta daha iyiydi ve beni geçmişti. Sona doğru yaklaştığımızda yol boş olduğu için birden teker kaldırdım ve onu geçmiştim aynı hızla tekeri indirdim ve yarışı ben kazanmış oldum. Yavaşlıyarak yan durdum ve gelmesini bekledim, o da yavaşlamıştı duracağı için.