Yeni okulumun ilk gününden tanıştığım bir çocuğa aşık olmak aklımda yoktu.
15/04/2005
18/11/2017
Bu iki tarihi unutmacağım.
Birisi hayatıma renk katılan, diğeri ise bütün renklerimi aniden sonlandıran bir gün.
"Hadi ama! Bana bir şey olmayacak söz v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İki yıl önce sevgili olmuştuk ve şimdi aynı lisede, aynı sınıfta okuyorduk. Takemichi ve grubu ile yakınlaşmış, aramızda sınır koymuştuk. Gerçi Chifuyu rahat davranamın daha iyi olacağını söylüyor. Bu sınırı koymasaydım her gün kıskanacaktı.
"Ama neden gitmiyoruz? Hem çok eğleniriz!"
Okul çıkışından beri birlikte vakit geçirmek için onu ikna etmeye çalışıyordum.
"Tatlım, söylemiştim sana. İş saatime denk geliyor. Başka bir gün gidelim, hm?"
Cevabı beni az da olsa üzmüştü. Ona lunaparka gitmeyi teklif etmiştim ve o işi nedeniyle beni reddediyordu.
"Hadi ama! Üzülme! Patrondan izin almayı denerim!"
"Gerçekten mi?! Çok teşekkürler, Chifuyuu~"
Ona sıkıca sarılırken gülmüştü.
"Bu kadar mutlu olacağını bilseydim daha önceden söylerdim!"
Saatine baktı.
"İşe gidiyorum. Bakalım izin verecek mi!"
Dedi ve iş yerine girdi. Çok geçmeden yüzünde büyük bir gülücükle yanıma geldi.
"İzin verdi mi?!"
"Evet, hadi gidelim!"
Elimi kavradı ve metro istasyonuna ilerledi.
⏤͟͟͞͞ ★
"Boşver tatlım, kazanmak zorunda değilsin!"
"Sen istiyorsan yapacağım."
Evet, dediği gibi oldu. Makinenin altında ki bölgeden beğendiğim peluşu aldı ve bana yüzündeki en beğendiğim gülücüğü ile verdi.
"Teşekkür ederim! Söz veriyorum, bunu hayatımın sonuna dek saklayacağım!"
Elimi kenetledi ve gezmeye devam ettik. Çoktan akşam olmuş, tüm şehir ışıklarını açmıştı.
"Şuna binmedik!"
Parmağımla işaret ettiğim yere baktı.
"O zaman oraya gidiyoruz!"
⏤͟͟͞͞ ★
Gezdikten sonra eve gitme kararı almıştık. Metrodan indik. Bana eve kadar eşlik etti.
Evin önüne gittiğimizde kapıyı çalmadan önce arkamda benim eve girmemi bekleyen Chifuyu'ya baktım. Onun yanına gidip dudağına bir buse kondurdum. İlk öpücüğümüz değildi bu.
"Hm, bunu neye borçluyum?"
"Bugünün teşekkürü için!"
Belimden tutup kendine çekti beni.
"Bende sana rica etmeliyim, değil mi?"
Dudaklarıma baktı bunları söylerken. Bana daha çok yaklaştı ve dudaklarımızı birleştirdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
