(η συνέχεια από το προηγούμενο κεφάλαιο. Εγώ το είχα γράψει κανονικά, τώρα γιατί δεν αποθηκεύτηκε δεν έχω ιδέα 🙄)
......
Ανοίγω το φερμουάρ της στολής του και βρίσκομαι αντιμέτωπη με τους κοιλιακούς του. Τους αγγιζω δυστακτικα. Το χέρι μου κατευθύνεται χαμηλότερα, προς το v που σχηματίζεται.
"Είσαι σίγουρη;" Με ρωτά.
"Ναι." Απαντώ
Με φιλά γλυκά. Βγάζει την στολή του και μένουμε γυμνοί ο ένας μπροστά στον άλλο. Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Τίποτα να πούμε. Τον τραβώ προς το μέρος μου. Και τον νιώθω να μπαίνει μέσα μου. Μου ξεφεύγει μια κραυγή πόνου. Τα νύχια μου χαράζουν ματωμένα μονοπάτια στην πλάτη του. Μένει ακίνητος για λίγο ώστε να τον συνηθίσω. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Κάτι μου λέει πως μπορεί να την ακούσει. Σκουπίζει τα δάκρυα που κυλούν στα μάτια μου. Αρχίζει να κινείται αργά. Οι ανάσες μας γίνονται πιο γρήγορες. Και εκεί, σε αυτήν στην σουίτα του ξενοδοχείου, γινόμαστε για πρώτη φορά ένα. Δεν υπάρχει πριν. Δεν υπάρχει μετά. Μονάχα αυτή η στιγμή. Ο πόνος υποχωρεί, μετατρέπεται σε ηδονή. Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ. Θέλω να μείνει μέσα μου για πάντα. Να με γεμίζει ξανά και ξανά.
"Πιο δυνατά." Ψελλιζω ανάμεσα στους αναστεναγμούς μου.
Και με ακούει. Δεν σταματά στιγμή. Οι κινήσεις του γίνονται πιο δυνατές. Δαγκώνει το στήθος και τον λαιμό μου. Αφήνει τα σημάδια του στο κορμί μου.
"Charles..." Ψιθυρίζω.
"Αφεσου μωρό μου." Μου λέει.
Σπάω την μέση μου και φτάνω στην κορύφωση. Μετά από λίγο τελειώνει και αυτός. Ξαπλώνει πάνω μου και με φιλά γλυκά. Προσπαθώ να βρω τις ανάσες μου. Με αγκαλιάζει σφιχτά.
"Δεν είμαι ευτυχισμένος που νίκησα. Είμαι ευτυχισμένος που σε έχω στην αγκαλιά μου."
Δεν απαντώ. Κοιτάζω έχω από το παράθυρο. Αυτή λοιπόν είναι η ευτυχία;
YOU ARE READING
one shotes
FanfictionΙστοριουλες για να σας κρατάν συντροφιά τα βράδια Τα πάντα αποτελούν προϊόν της φαντασίας μου και μόνο. Δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα διαβάστε με δική σας ευθύνη
