Sen Kimsin

1-Herkes Birşeylerden Kaçmaya Çalışır

Gece kimdi?

Sen miydin? Ben miydim?

Yoksa kendini bit türlü evinde hissetmeyen insanların,

Hor görülmüşlerin,

Zorbalanmışların,

Eziklenmişlerin,

Yuvası mıydı?

Gece hepimize sarılan sımsıkı kollardı

Benim günlüğüm ve hepimizin gözyaşlarıydı.

Kulağımda kulaklık elimden düşmek üzere olan kitabım kaçıncı defa okuduğumu anlamadığım satıra bakıyorum.

Saat 03.24 beni kendime getiren dışardan gelen sesler. Ayağa kalktım cama yaklaştım.

Perdenin arkasından yavaşça göz gezdirdim.Karşı binada 4. Katta oturan insanlar apar topar taşınıyordu.

Kadın adama daha hızlı hareket etmesi için el kol işaretleri ediyordu,ikiside gergin ve telaşlı görünüyordu.

Gözlerinde korku yüzlerinde panik vardı.

Sanki bir şeyden kaçıyor gibiydiler,gecenin bu saati kim bir anda taşınır ki?

Arabalarına doğru hızla adım attıkları zaman pencereden geri çekildim beni görebileceklerini düşünüp gerildim.Son sürat gidip arkasında karanlık bırakan arabayı izlemekle kaldım.

Yakında çıkar ya kokusu.

Kafamı kurcalamasına izin vermeden yatağıma geçtim kitap okumaktan sıkıldığımı fark ederek dizi izlemeye başladım.

Yaklaşık 1 saat geçmişti ve gözlerimin üstüne bir ağırlık çöktü kapanmaya hazır gözlerime karşı  direnirken camdan kırmızı mavi ışıklar odamın içini aydınlattı ve uykumun hafiften açılmasını sağladı.

Hemen dikkat kesildim.Tekrar pencerenin yanına iliştim,perdeyi çekip cama yapışmak istesemde kendimi geri de bıraktım.

Sadece gecenin karanlığını bozan polis arabasının ışıklarını görüyorum.Daha fazla şüphelenmeme sebep olan polislerin apar topar taşınan insanların evlerini aramasıydı.

Karşı camın penceresi açık,içerdeki arama yapan polisleri görebiliyordum.

İçimdeki merak silsilesiyle perdemi biraz daha açtım ve karşı camda parmak izi alan polisle göz göze geldim. Hızlı bir hareketle yere çöktüm perdemi çekmeyi bile unuttum panikten.

Bir kaç dakika geçtikten sonra kafamı yavaşça kaldırdım. Evin ışıkları kapanmış, polisler ise arabalarına biniyordu.Bu sefer beni göremeyecekleri bir açıda olduğum için rahatça izleyebiliyordum ama
az önce göz göze geldiğimiz polisin benim pencereme gözlerini kısarak baktığını fark ettim.

Olduğum yerde biraz daha sindim ve gözümü alan ışıkların kaybolup sokaktan çıkmalarını bekledim.

Işıklar odamı aydınlatmayı kesince ayağa kalktım. Bu kadar olay bile bana saçma gelmişti.

Ses çıkarmamaya özen göstererek,
yavaşça yatağıma girdim ve gözlerimi boş tavana diktim. İçimdeki merak duygusu beni kemiriyordu.

Niye karşı komşu gecenin bir yarısı taşındı? niye ardından polisler evlerinde arama yaptı?

Dedim ya çıkar kokusu, bu mahallede hiç bir şey gizli kalmaz eminim zaten.

Bu gece yeterince uyanık kaldım,artık uyumam gerek gözlerimin de itirazı yok,bedenim gevşeyip yavaşça uykunun kollarına girerken tek dileğim kabustan bir güne uyanmamaktı.