The Lady Behind the Phoenix

Chapter 3

Red's POV:

Aish. Bwis*t! saan ako uupo nito?

Lumapit ako sa counter at nagpa-cute kay manang.

"Oh! Problema mo?"- Manang

Kadiri man pero kailangan ko itong gawin. "Manang~ puede po ba na dito na lang ako kumain. Dyan lang ho oh, sa table niyo. Tutal hindi niyo naman po ginagamit eh."

I'm trying my very best for this okay.

Tinitigan lang ako ni manang.

"Manang?"

Manang --> -_- --> ^_^

"Ano pang inaantay mo? Kain na!"- Manang

"Yes! Thanks manang!"Mabilis na akong pumasok sa counter at umupo sa table.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkain ko at kumukunti na rin ang bumibili ng ulam kay Manang, at halos hindi naman nababawasan ang tao sa cafeteria.

"Oh! Ano ba yang nasa likod mo?"- Manang

"Hmm? Ano po ba?"

"Don't let het set? Ha? Ano 'to?"- Manang

Teka nga! Inabot ko ang likod ko para malaman kung may kung ano ba. At tama, may papel nga. Hinila ko naman ito at binasa. 'Don't let her sit, or else... *danger sign*'

Aba't kahit kailan talaga itong mga ito. Lumingon ako sa dereksyon nila. Masaya silang nagtatawanan doon.

I close my eyes, inalis ko ang paa ko sa sapatos at pinakiramdaman ang lupa. This is my way to hear them. I can sense things gamit ang lupa, I can feel danger kahit gaano man ito kalayo sa akin, I can sense kung nagsisinungaling ba ang isang tao, kung may tinatago siya o kung ano-anu pang feelings ng isang tao, at kaya ko ring makarinig at makakita kahit gaano man kalayo ang mga bagay-bagay.Lahat ng iyon ay nagagawa ko dahil ang lupa ang pinaka-base ng lahat. Halos lahat ng uri ng nilalang sa mundo ay nakatungtong sa lupa. Kaya kahit na nakapikit pa ako o madilim man ang paligid, hangga't naka-apak ang mga paa ko sa lupa o kung ano mang bagay na malapit rito tulad ng semento ay makakakita parin ako. Oo, para akong paniki sa sobrang talas ng senses. Kaya lang hindi ko ito magagamit araw-araw, dahil sa nakasapatos ako.

"Ibang klase rin talaga siya ha, she find her way to eat."- Charles

"Guys, look. What is she doing?"-Neil

"Uhm... closing her eyes? Tss so weird."- Jacob

"Alam na niya, look she have the paper."- Sam

I open my eyes at sinuot na uli yung sapatos ko.

"Salamat po Manang!"

"Ah! Oo."

Ngayon, makikita natin kung anong kaya nilang gawin sa akin pag ako na mismo ang humarap sa kanila.

Mga duwag itong mga 'to.

Pasimple akong lumapit sa kanila at itinapat sa mukha ng Sam na yun ang papel na nakadikit sa likod ko kanina.

"So, we're not letting you to sit with us." -Sam

Pa inosente nitong wika. "Na iinis ka na?"

"Buti naman alam mo."

"Well, I like it."

Naningkit naman ang mata ko sa sinabi niya.

"Talaga? Ang malas ko naman kung ganun."

Hindi ko naman namalayan na mula sa likod ko may kung sinong nagbuhos ng tubig sa ulo ko.

"Ooohh! Like that!"- Sam