Following my Destiny | ZOSTANIE WYDANE

Rozdział 4

- Przepraszam! - krzyknęła nagle jakaś kobieta, wybiegając z lokalu. Odwróciłam się na pięcie, puszczając dłonie przyjaciółki. - Zostawiła pani - powiedziała unosząc kule.

Jakie ja miałam szczęście w nieszczęściu...

- Dziękuję bardzo. - Skinęłam głową, na co ona odpowiedziała tym samym i wróciła do restauracji.

- Wracamy? - zapytała retorycznie Mei.

Drogę do domu, przeszłyśmy gadając o wszystkim, tylko nie o dzisiejszej wpadce na kolacji. Byłam jej wdzięczna, że odpuściła temat, ale nie trwało to długo. Od razu po wejściu do jej przytulnego mieszkania, kazała mi usiądź na kanapie. Przyniosła z lodówki dwa napoje w puszce i położyła na stoliku przede mną. Otworzyła najpierw swoje, a po chwili i moje, robiąc wszystko w przerażającej ciszy. Wzięła kilka dużych łyków napoju i z hukiem odstawiła na szklany stolik, przez co troszkę się rozlało. Spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem, siadając naprzeciwko mnie, na pojedynczej sofie.

- Rose - powiedziała na pozór spokojnie, ale wiedziałam, że coś było na rzeczy, bo kto by się tego nie domyślił...

- Mei, przerażasz mnie. - Wzięłam puszkę do ręki i też trochę upiłam, podciągając kolana do góry.

- Czym się tak przejmujesz? - Powtórzyła to samo pytanie, które zadała mi przed restauracją. - Poznaliście się zupełnie przez przypadek, nic was nie łączy, a ty się zachowujesz jakbyś co najmniej była jego ex. Wyluzuj trochę, Rosie... - Wstała z sofy i przeniosła się na kanapę obok mnie, obejmując ramieniem. - Może i jest sławnym biznesmenem i takie tam, ale jeśli może jakimś cudem czujesz się przez to gorsza, albo...

- Masz rację. - Przerwałam jej, wstając gwałtownie. - Jesteśmy dla siebie obcy, nie znamy się. To wszystko był czysty przypadek i na tym to wszystko się kończy. - Dopiłam napój kilkoma dużymi łykami i ścisnęłam mocno puszkę. - Pewnie i tak już się nigdy nie spotkamy, a sprawa z lotniska prędzej czy później ucichnie.

Przyjaciółka uśmiechnęła się do mnie, wyglądając jak mama, która jest dumna ze swojego dziecka.

- Oglądamy coś? - zapytała klepiąc miejsce obok siebie.

- Wybierz coś, a ja pójdę się przebrać - odparłam idąc do szafy, którą mi przydzieliła.

Wzięłam piżamę, składającą się z długiej, biało-czarnej koszulki z małą krówką na środku i krótkimi spodenkami do kompletu, po czym poszłam z nią do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w nowe ciuchy, a potem umyłam twarz i zęby. Wszystko zajęło mi jakieś dwadzieścia minut, więc Mei powinna była już coś znaleźć. Otworzyłam czarne matowe drzwi, niosąc w rękach poprzednie ubrania.

- Znalazłaś już coś?! - krzyknęłam do przyjaciółki, po chwili wychodząc z pokoju. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi, więc ponowiłam pytanie, tylko że głośniej. Dalej cisza, powinna mnie przecież słyszeć, to nie było duże mieszkanie, a jej sypialnia, w której była też moja szafa, była blisko salonu. - Mei?! - Wsunęłam na stopy moje beżowe kapcie i udałam się do salonu, gdzie znalazłam dziewczynę leżącą do mnie tyłem, na kanapie. - Czemu nie odpowiadasz? - Westchnęłam trochę zirytowana, podchodząc do niej od przodu. - Świetnie, śpi - powiedziałam w myślach, siadając obok niej.

Wyjęłam pilota z jej dłoni i wyłączyłam telewizor, który był wstrzymany na jakimś filmie. Pociągnęłam ją trochę za nogi i ułożyłam na jednej stronie rogówki. Nie widziałam sensu rozkładania kanapy, dlatego przykryłam kocem śpiącą przyjaciółkę, a sama położyłam się z drugiej strony. Sięgnęłam jeszcze szybko do stolika po mój telefon, obok którego stały dwa kieliszki z winem, w sumie to z jednym, bo drugi był już pusty. W restauracji udało mi się przekonać dziewczynę, żebym nie piła alkoholu, ale najwidoczniej nie chciała mi tak łatwo odpuścić. Teraz już przynajmniej wiedziałam po czym Mei tak szybko zasnęła...