ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა, არაფრით გამორჩრეული, მაგრამ,თითქოს რაღაცას ვგრძნობდი, ვგრძნობდი, რომ რაღაც მეძახდა და ახალი გამოწვევები მელოდებოდა წინ.გარეთ რომ გავედი ყველაფერი სხვაგვარად დავინახე, იმაზე განსხვავებულად ვიდრე ვხედავდი ხოლმე, თითქოს სამყარო რაღაცას მანიშნებდა. ხალხში,რომ გავერიე მათ სევდას, გულის ტკივილს, ყველაფერს ვხედავდი, თითქოს ზურგზე პატარა ფურცელი ეკრათ და მე ვკითხულობდი ამ ყველაფერს.დაღლილი ბავშვები რომლებიც სკოლიდან ბრუნდებიან,დიდები რომლებიც დაღლილნი არიან ამ ცხოვრებით, ათას ტკივილს, რომ დაატარებენ და არუნდათ, რომ შეიმჩნიონ.ამ დღეს ცას, ხეებს, ბალახებს ყველაფერს სხვაგრად ვხედვადი, თითქოს ბნელი ოთახიდან გამოვედი და ნათელ ოთახში შევედი.ვგრძნობდი ყველა იმ ადამიანის მზერას ჩემს მიმართ,თითქოს მათ აზრს ვკითხულობდი თუ რას ფიქრობდნენ ჩემზე. ცას რომ ავხედავდი კი სულ სხვა რეალობაში გადავდიოდი.მიყვარს ცა,მიყვარს ვარსკვლავები,მიყვარს მთვარე და მზეც.მათ იმ რეალობაში გადავყავარ, რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი. მამშვიდებს მათი ყურება და თითქოს მანიშნებს რაღაცას.მისი სილამაზე არაფერს შეედრება, ცვალებადია, მაგრამ საოცარი.აი ასე მოსაღამოვდა და ცაზე ვარსკვლავები გამოჩნდა ვუყურებ და ვაკავშირებ,ცაზე ჩემი წარსულის ტკბილი მოგონებები მახსენდება და წარმოვიდგენ თუ როგორია,ჩუმად მეღიმება კიდეც ისე რომ ვერც ვამჩნევ. ეხლა კი ვზივარ ფა ვფიქრობ რამჭირს?რახდება ჩემს თავს? ნუთუ მართლაც იმ ფერად რეალობაში ვარ რაზეც ვოცნებობდი?
